Zandhaas

Bij mijn pogingen de schuur op te ruimen stuit ik met enige regelmaat op die legergroene plunjebaal, die ik na het vervullen van de militaire dienstplicht mocht houden. En vanzelfsprekend dalen mijn gedachten dan weer snel af naar die tijd; lichting 81-3.

Wanneer er op TV soldaten te zien zijn zeg ik tegen Bastiaan dat pappa ook soldaat is geweest. Waarschijnlijk maakt hij zich daar een heel heldhaftige voorstelling bij, maar de waarheid is niet zo heel enerverend geweest.

De twee maanden durend opleiding in Tilburg leek er nog wel een beetje op, hoewel het spannendste eigenlijk was het afwachten van hoe ik de volgende morgen op de drank van weer een avond doorzakken zou reageren. Maar oké, ik heb met scherp gesloten, een bivak gedaan, getijgerd en 's nachts gecamoufleerd een bos doorgeslopen waarbij we op een hinderlaag stuitten. Met een beetje goede wil leek ik toen nog enigszins op een militair.

Maar daarna heb ik een jaar in Den Haag gezeten, waar ik een administratieve functie vervulde. Zeg maar een gewoon baantje van 9 tot 5, maar dan van half 10 tot half 4, met 2 uur middagpauze. Goed, ik chargeer het een beetje, maar niet eens zo veel.

Wanneer ik aan die tijd terugdenk, zie ik mezelf tussen de middag lekker lang - 'verkleed' als soldaat - op een terrasje van een Schevenings strandpaviljoen zitten...

Zo in het zonnetje op het strand voelde ik me tenminste nog een beetje een zandhaas...

Prijs

We zijn al vele jaren lid van de Postcodeloterij. Elke maand zie ik weer dat er een bedrag van mijn girorekening is afgeschreven, maar nimmer leek het grote geluk voor ons weggelegd… Tot voor kort, want onlangs viel onze wijk in de prijzen. Dus samen hebben we meteen het hele huis aan kant gemaakt en hebben we de deurbel gesmeerd, om te voorkomen dat wanneer Hennie Huisman of Gaston Starreveld zouden aanbellen, we er niet klaar voor zouden zijn.

Avonden lang oefenden we aan hoe we die grote kaart met dat nog grotere geldbedrag zó voor ons moesten houden, dat én de vele nullen én onze lachende gezichten goed in beeld konden worden gebracht…
Ik fantaseerde al over waar het podium voor de rechtstreekse televisie-uitzending zou moeten staan en we constateerden dat we gelukkig geen schulden hebben die eerst nog moeten worden afgelost, voordat het giga-bedrag op onze rekening zou kunnen worden gestort.

Tsja, en dan valt het toch tegen wanneer een paar dagen later een envelop in de brievenbus wordt gestoken met een briefje waarin staat dat het om de ‘ijsprijs’ gaat. Die ijsprijs is geen wintersportvakantie en zelfs geen vrijkaartje voor Holliday on Ice, maar is een halve liter Ben & Jerry-ijs.

Ach, toen Bas en ik een rondje wilden gaan fiesten om meteen de hond uit te laten, zijn we onze prijs maar meteen bij de winkel gaan ophalen. Ook daar geen TV-camera’s, geen Hennie Huisman, maar slechts een mevrouw die ons de prijs meegaf met een welgemeend ‘eet smakelijk’. Nou het smaakte prima hoor, dat ijs, maar een miljoen is vast nóg lekkerder.

Handtekening

Vorige week was ex-president Clinton in Rotterdam. In boekhandel Donner signeerde hij zijn boek 'Geef'. Het was natuurlijk dringen geblazen daar. Maar ik ben er niet in de rij gaan staan. Niet dat ik me er te groot voor voel hoor... Ik zou best in de rij gaan staan wanneer het een persoon zou betreffen die echt iets te betekenen had in de wereld; een echte topper.

Nu ik het over toppers heb, een paar jaar terug heb ik, in een zaak aan hetzelfde plein als Donner, samen met Bastiaan de handtekeningen weten te bemachtigen van René Froger, Gerard Joling en Gordon. En nou weet ik wel dat Geer en Goor boeren en scheten laten, maar die Clinton is natuurlijk ook een kerel die wel eens iets heeft gedaan dat het daglicht (en zijn echtgenote) niet kon verdragen.

Zou hij in Donner zijn sigaartje bij zich hebben gehad trouwens? Je mag in de boekhandel immers niet róken...

Wekker

Afgelopen maandag schrok ik om kwart voor 8 wakker en realiseerde ik me dat ik de avond ervoor was vergeten de wekker te zetten. Dat rotding ook! In allerijl maakte ik de rest van de familie wakker en in recordtijd raffelden we ons ochtendritueel af. Met als eindresultaat dat Bastiaan op tijd op school zat en dat ik slechts 6 minuten te laat op kantoor arriveerde.

Als ik nog vergeetachtiger wordt moet ik er misschien eens over nadenken om een wekservice in te schakelen. Zo’n wekservice had ik ooit, toen ik met een paar vrienden op interrail-vakantie was. Op een Grieks eiland sliepen we op het strand en elke morgen werden we door een politieagent wakker gemaakt, met de mededeling dat we daar niet mochten slapen. Geweldig toch!

Tijdens de eerste nacht in Griekenland ging het trouwens anders. Omdat we midden in de nacht met de trein in Athene aankwamen, konden we geen plaats meer vinden in een hotel of herberg. Daarom besloten we een straatje in te lopen en in een willekeurig tuintje te gaan slapen. Toen we al een poosje in onze slaapzak lagen te doezelen werd ik wakker omdat ik het tuinhek hoorde opengaan. En nog voor ik iets wilde zeggen viel er een vent languit over ons heen. In het pikkedonker had hij ons niet zien liggen, en hij schrok natuurlijk gigantisch. Dat zou mij ook gebeuren wanneer ik in m’n tuin zou struikelen over een paar buitenlanders in een slaapzak!

Snel stond hij op en verdween hij het huis in, terwijl hij in het Grieks nog het een en ander riep naar ons. Omdat we verwachtten dat hij snel weer – misschien met een paar sterke vrienden of met een luchtbuks – naar buiten zou komen, pakten we rap onze spullen weer in en wilden we net de rugzakken omdoen om de tuin uit te stappen, toen we vanuit het huis werden geroepen.

We werden uitgenodigd om naar binnen te komen en troffen daar tot onze verrassing een illegaal gokpaleis aan. Enkele tientallen mensen zaten aan black jack-tafels en stonden bij roulette-tafels. Na een poosje daar te hebben rondgelopen werden we een kamer ingeleid waar we konden slapen. Wat een gastvrijheid! En ’s morgens werden we wakker van de geur van heerlijke verse broodjes, drankjes en allerlei soorten fruit.

Ja zeg, zó zou ik het moeten regelen. Niet meer wakker worden van het geluid van de wekker, maar van de geur van een vers croissantje!