Dat
waren de laatste woorden die je naar me appte. Die afleiding heb ik je helaas niet
meer kunnen geven, want die energie is niet meer bij je teruggekomen.
We combineerden onze sportieve inspanningen altijd met een of meer drankjes op en
terras of in een sportkantine. De laatste jaren zagen we elkaar niet meer zo
vaak als vroeger, maar ons contact was nog altijd even fijn en waardevol. En
gespreksstof hadden we genoeg. Het ging over voetbal, muziek, werk, onze
gezinnetjes en onze familie. En ondertussen losten we 1,2,3 ook nog een aantal
wereldproblemen op…
En we spraken over vroeger…
Want ik zei net dat we elkaar de laatste jaren minder vaak zagen, maar dat is ook
vrij logisch. Een kwart eeuw lang zagen we elkaar namelijk vrijwel elke dag! Omdat
we als neven maar drie dagen schelen trokken we van jongs af aan al met elkaar
op.
We gingen naar dezelfde school en tijdens zomerse weekends troffen we elkaar op
camping Hoeven in Brabant, waar de stacaravans van onze ouders naast elkaar
stonden. Lange zomers leken het, en van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat waren
we op het voetvalveld of in het zwembad te vinden.
Óf we zaten met onze cassetterecordertjes muziek te luisteren en DJ te spelen. Want
muziek was onze gezamenlijke passie. Later begonnen we een illegale radiozender,
die een paar avonden in de week in Dordrecht en omstreken te beluisteren was. Ik
vond het vooral leuk om diskjockey te spelen, maar jij zat ook uren aan de
zender zelf te sleutelen zodat we een goed en ver bereik hadden. We draaiden de
betere pop- en discomuziek (vonden we) en inspiratie deden we op tijdens de
vele stapavonden met onze vriendengroep.
Soms zagen we elkaar de ochtend ná het stappen alweer op het voetbalveld, in het
gezelschap van een flinke kater. We speelden bij DFC aan de Dordtse Krommedijk.
Ooit begonnen we daar als zevenjarige broekies in een elftal samen met een
jochie, wiens naam vandaag de dag tot Gijp is afgekort. Die had niet alleen een
veel grotere mond dan wij, hij was ook beter. Toen hij in het Nederlands elftal
speelde zaten wij op niveau bierelftal. Maar, het moet gezegd: jij was een verdomd
snelle rechtsbuiten!
Op een gegeven moment hadden we het geluk dat onze ouders besloten om in de
zomervakantie met hun gezinnetjes naar Zuid-Europa te reizen met een vouwcaravan
of caravan. Heerlijke vakanties beleefden we daar. Toen we twintig waren trokken we er ’s zomers met z’n tweetjes op uit met mijn oude
Ford Taunus, die we in die vakantie helemaal naar de Filistijnen reden. Figuurlijk
natuurlijk, want de bestemming was Zuid Frankrijk. Ons ontbijt bestond uit Bastognekoeken
en hamburgers, wat we wegspoelden met Kanterbrau. Ook kampeerden we daar een
paar dagen illegaal, vlak naast een groot bord waar Camping Interdit op stond. ”Wanneer
de politie komt redden we ons er wel uit” zei jij. “We zeggen gewoon dat we dachten
dat dat Interdit de naam van de camping was…”.
De zomers daarna gingen we naar Llorret de Mar. Dat waren ook geen cultuurvakanties,
zal ik maar zeggen. We leefden ’s nachts en sliepen overdag op het strand onze
roes uit. Eigenlijk zoals dat hoort daar. Toen ook al. En tijdens een van die
vakanties kwamen we mijn maatje uit militaire dienst tegen, die daar was met
een paar vrienden, waaronder Ron. Via Ron leerde je zijn zus Karin kennen en zo begon jullie leven samen.
Gelukkig
zijn we elkaar niet uit het oog verloren. En nooit viel er een onvertogen woord
tussen ons. Elke keer nadat we hadden gesquashed, gefietst of met een biertje
hadden bijgepraat eindigden we met “het is weer voor herháling vatbaar. We béllen!”
Dat was ook zo toen we afgelopen zomer een rondje rondom de Leidse binnenstad
hadden gelopen en daar op een terras wat hadden gedronken. Het was wéér voor
herhaling vatbaar.
Maar het mocht helaas niet zo zijn deze keer…
Dank voor je vriendschap, René. Ik vergeet je nooit...! 😥
Geen opmerkingen:
Een reactie posten