Loopjes

‘Heee, heb je zometeen ff tijd/zin/mogelijkheid?’, zie ik af en toe op m’n smartphone of -watch verschijnen als ik aan het werk ben, sinds m’n zoon in het centrum van Rotterdam colleges volgt. Natuurlijk heb ik niet altijd tijd. Maar aan het eind van de middag is er vaak wel een mouw aan te passen en spreken we af in de hal van mijn kantoor of ergens in de stad. In dat laatste geval treffen we elkaar dan meestal bij de MediaMarkt; de zaak met de meeste producten die onze gezamenlijke interesse hebben. Daarna hebben we dan ons loopje langs bijvoorbeeld Donner (boeken), Decathlon (sport), Yendor (strips) en de Markthal (gezellig). En soms (maar volgens mijn zoon niet vaak genoeg) sluiten we dat loopje af in een of ander eettentje.

Gisterenmiddag spraken we af bij de MediaMarkt, omdat Bastiaan er een controller voor zijn Nintendo-Switch-spelcomputer had gekocht. Met die controller (zeg maar een hedendaagse joystick) maakt hij digitale loopjes door een virtuele wereld op z’n computer of een tv-scherm. Ikzelf heb niet zo veel meer met computerspellen, maar heb toevallig afgelopen zaterdagavond samen met hem als Harry Potter en z’n vrienden rondgelopen en gesprongen in toverschool Zweinstein. Nou ben ik eerlijk gezegd niet bepaald een tovenaar als ik een computergame speel. Ik begrijp best dat jongetje Potter springt als ik op knopje A druk, dat hij tovert met knop B en weer een andere handeling verricht met knop C, maar er zitten nóg meer knopjes op zo’n controller en als ik tegelijkertijd ook nog eens moet ‘sturen’ om een richting op te lopen ben ik al die kennis op slag weer kwijt.

Maar ach, het gaat om de lol. En die had ik, maar vooral mijn zoon en mijn meekijkende echtgenote. Wilma speelt vaker dan ik een spelletje mee en brengt het er daarom een stuk beter vanaf. Om toch mijn blazoen nog wat op te poetsen vertelde ik dat ik dit soort adventure-games al speelde lang voordat Bastiaan geboren werd. Eind jaren tachtig speelde ik avond na avond op onze Shi Tec-pc ‘Leisure Suit Larry in the Land of the Lounge Lizards’. Larry was geen tovenaarsleerling, maar een in een wit disco-kostuum gestoken loser die veel dronk en gokte en zonder succes achter de vrouwen aanging. 

Ik wist m’n zoon te overtuigen dat die rol als loser me destijds best goed af ging. Achteraf hoop ik maar dat hij me goed begrepen heeft... en dat hij voortaan geen loopje met me neemt.