Ik zag net in het nieuws dat in de Verenigde staten koude-records worden verbroken. In steden als Chicago duikt de temperatuur bizar ver onder het vriespunt. Dus kunnen we elk moment een tweet van een man met rossig haar verwachten met de mededeling dat het allemaal wel meevalt met die klimaatverandering.
Ook in Nederland doet koning Winter verwoede pogingen om terrein te winnen. En oké, vorige week lag er een paar dagen wat sneeuw en er is een kans dat er vannacht wat wit poeder naar beneden valt waar we morgen allemaal enorm veel last van hebben.
Dat was exact veertig jaar geleden wel anders. Januari 1979 was die wintermaand waar onze generatie het nog altijd over heeft als we onze kinderen willen vertellen over wat vroeger échte winters waren. Net zoals onze ouders ons vertellen (of vertelden) over de winters uit hún jeugd, met op de rivieren zo'n dikke laag ijs dat de auto's (al waren er dat toen nog niet zo veel) over de Oude Maas van Dordrecht naar Zwijndrecht reden. In de winter van 1979 schaatsten we op straat. Niet alleen omdat het leuk was, maar op deze manier was de kans groter dat we overeind bleven. "Dit is zo uniek, dit maak ik maar één keer in m'n leven mee", dacht ik toen ik op 23 januari 1979 over de stoep naar Dubbeldam (en weer terug) schaatste. En tot op heden heb ik gelijk gekregen.
Ook zie ik nog voor me hoe ik die morgen had moeten ploeteren om lopend naar school te gaan. We woonden aan een helling in een zijstraat van de Krommedijk en het was een enorme opgave om de drie meter naar die dijk af te leggen, weet ik nog goed. En toen ik uiteindelijk op school (in het Oranjepark) aankwam kreeg ik te horen dat de lessen die dag niet doorgingen en kon ik weer naar huis.
Ik liep terug met een klasgenoot die altijd vertelde over de lessen in oosterse vechtkunst die hij volgde. Ik werd wel eens een beetje moe van die opschepperij, maar verder was het een prima kerel. De Kung-Fu-films met David Carradine en de hit Kung Fu Fighting van Carl Douglas lagen alweer enkele jaren achter ons, maar blijkbaar ijlde de rage bij hem nog wat na. Voorzichtig staken we de Toulonselaan over en nét voor we de stoep op wilden stappen maakte hij een gigantische uitglijder. Hij maakte zo'n salto dat een kunstrij-jury 'm een ongekend hoge score zou hebben gegeven. Maar na die salto belandde hij met een enórme klap op het bevroren asfalt. Zo'n klap dat ik me serieus zorgen maakte. Maar na even groggy op straat te hebben gelegen krabbelde hij weer op en zei hij 'gelukkig heb ik bij het sporten goed geleerd om mijn val te breken!'
Ik was alleen maar opgelucht en weet niet meer wat ik antwoordde, maar ik wist zeker dat het mij ook zou lukken om te pletter te vallen zónder oefening.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten