Chinees

De afgelopen week zag ik de eerste aflevering van het programma 'Bauer in China'. Ik weet het, de tv-programma's waar ik naar kijk zijn niet allemaal even hoogdravend. Maar vorig jaar reisde Frans met zijn 'Maris' af naar de Verenigde Staten en dat vond ik best de moeite van het bekijken waard.
Ook deze keer was het weer zeer vermakelijk. Frans is immers een liefhebber van het chinese eten dat hem in Nederland wordt voorgezet en verwachtte in China zijn hart te kunnen ophalen aan bami, loempia's en kroepoek (ofwel de nummers 13, 26 en 54). Hij weet (zogenaamd?) niet dat dat 'vernederlandst' chinees eten is, dat men in het land van de Grote Muur niet kent. Grappig was dat hij de papieren menukaart van zijn chinese afhaalrestaurant in Fijnaart bij zich had om daarop voor de restauranteigenaar aan te wijzen wat dat Babi Pangang was dat hij wilde bestellen. Tevergeefs natuurlijk. Uiteindelijk mocht hij al blij zijn dat hij geen hond geserveerd kreeg. Wellicht komt dat nog in een volgende aflevering. En ze zullen vast ook nog wel geconfronteerd worden met chinese tafelmanieren als slurpen, boeren, smakken en op tafel uitspugen van botjes, neem ik aan.

Eerlijk gezegd loop ik ook nog met enige regelmaat naar de afhaalchinees, een straat bij ons vandaan. En vooral in de jaren zeventig - toen het aantal chinees-indische restaurants in ons land de wok uitrees - bezocht ons gezinnetje regelmatig zo'n restaurant. Soms waren we er ook met anderen uit de familie, wanneer we bijvoorbeeld terugkwamen van een vakantie of als er iets te vieren viel. In die tijd was het nieuw, exotisch en bijzonder. Mijn moeder vertelde me ooit dat háár ouders destijds maar moeilijk aan dat aparte eten van ver weg konden wennen.

De eerste keer dat een chinees-indisch restaurant werd bezocht schijnt vooral mijn opa bijna alle voor hem (toen) onbekende vleesgerechten, sauzen en andere lekkere toevoegingen systematisch op de schalen te hebben laten liggen. Eigenlijk kon in zijn ogen alleen de rijst weinig kwaad en schepte hij daarmee z'n bord vol. En toen hem later werd gevraagd wat hij van het chinese eten vond antwoordde hij dat hij er maar weinig smaak aan vond zitten... 

Later veranderde dat hoor, al denk ik dat hij de gewone Nederlandse pot de voorkeur gaf. Met na afloop een bord vla. Ik weet nog dat ik er als jong ventje wel eens bleef eten en dat m'n (verder altijd keurige) opa dan z'n bijna lege vlabord oppakte en zei 'ik had vroeger een tante en die deed altijd zo', waarna hij het bord oppakte en aflikte. Misschien had hij zo stiekem toch wat van de chinese tafelmanieren overgenomen...