Geluk

Toen ik vorige week ons tuinpad opliep zag ik het ineens liggen, niet ver van de voordeur: een klein fotootje van een nog jonge Bastiaan. Zeker uit een portemonaie gevallen ofzo, vermoedde ik. Ik legde het in ons halletje op het plankje onder de spiegel en vergat het al weer snel. Tot Wilma en ik een paar dagen later in de keuken stonden en het mij ineens te binnen schoot. ‘Dat zou best eens uit mijn sleutelhanger kunnen zijn gevallen’, zei ze daarop. Ze zocht haar sleutels op en zag inderdaad dat een deel van de doorschijnende plastieke fotohouder eraf was gevallen, met de foto erbij.

‘Wat zat er ookalweer nog meer in die sleutelhanger, achter de foto?’, vroeg ze zich daarna af. Het bleek een écht klavertje-vier te zijn, dat ze lang geleden tijdens een vakantie in één oogopslag middenin een gras- en klaverveld had gevonden. Ik zei haar dat ze er wel van uit kon gaan dat die in die paar dagen al wel zou zijn weggewaaid, maar ondanks dat ging ze kijken. ‘Die vind je inderdaad van z’n levensdagen niet meer terug’, zei ze toen ze weer terug kwam lopen, waarna ze triomfantelijk haar hand opende mét het klavertje-vier erin!

‘Jij moet wel heel veel geluk krijgen nu’, reageerde ik, erop wijzend dat ze nu twee keer op miraculeuze wijze hetzelfde klavertje-vier had gevonden. ‘Vast wel’, zei ze, ‘al weet ik eigenlijk niet of hij me al eens geluk heeft gebracht’. In ieder geval het geluk dat je hem nu weer vond, dacht ik toen. Maar ja, in hoeverre brengt een klavertje-vier je geluk als hij je helpt om datzelfde klavertje-vier te vinden waarvan je niet weet of het je geluk brengt... of begrijp ik mezelf nou niet meer?

Ik wens in ieder geval ook iedereen die géén (een of twee keer een) klavertje-vier heeft gevonden een gelukkig en gezond 2019 toe!