Hellooow!

Ik vond het geen enkel punt om even met hem naar de arts te gaan. Maar we moesten er al vroeg zijn en hij lag nog zo heerlijk te slapen. Best wel zielig dus. Toch greep ik m’n kans en liep ik voor hij er goed en wel erg in had snel met hem de trap af. Beneden aangekomen zette ik het kooitje met hem erin op tafel. ‘Zo!’, zei ik. ‘Die hebben we alvast!’.

Voor de goede orde: dit gaat over onze kat Sam. Het was weer tijd voor de jaarlijkse inentingen voor hem en voor Moos. Die laatste heeft al duizenden kilometers in de achterbak doorgebracht en gaat gedwee mee de auto in, maar voor Sam is autorijden geen kattepis en dat laat hij goed weten.

Terwijl Moos ging liggen in zijn mand in de achterbak zette Bastiaan de kooi met Sam naast hem op de achterbank. Ik startte de motor en toen begon het feest. Vrijwel aan een stuk door gilde onze kat de boel bij elkaar. Ikzelf meende er een paarhonderd keer zoiets als ‘HELLOOOW’ in te herkennen, maar Bastiaan verstond toch echt almaar het woord ‘HELP!’.

Het kabaal stopte pas nadat ik m’n auto twintig minuten later voor de deur van de dierenkliniek had geparkeerd. Vanaf dat moment heerste een serene rust, ook toen hond en kat een voor een in de behandelkamer op de tafel werden gezet om te worden onderzocht en hun injecties te krijgen. Zonder
ook maar één geluidje te maken ondergingen onze twee huisdieren al het gedoe. Het enige dat even tegen zat was dat de scanner van de dierenarts de chip die ooit onderhuids in Moos’ nek was aangebracht niet kon vinden. Maar na even te hebben gezocht kwam ze dat minuscule ding, waarop zijn gegevens staan, ergens bij z’n keel tegen. Moos is oud, en als je oud bent gaat echt alles zakken; zelfs je chips.

Even later stapten we, nog altijd allemaal rustig, de behandelkamer uit. We moesten alleen nog even afrekenen, voor we weer naar huis gingen en Sam z'n sirene weer zou aanzetten. Maar bijna was ik hem voor... Toen ik het bedrag op de PIN-automaat zag staan kreeg ikzelf even de neiging om te gillen. ‘HELLOOOW zeg..! HELP!’