Zeikreiger

Ik schrok ervan toen ik met Moos over het bruggetje aan het eind van onze straat liep. Wat lag daar nou in het water? Was het een dooie ooievaar... of een dooie reiger? Ik liep het gras op en was opgelucht. Het betrof hier een witte plastic reiger, die blijkbaar uit een tuintje aan de overkant in het water terecht was gekomen. Ik keek naar de rij achtertuintjes en herinnerde me dat daar inderdaad altijd zo’n witte nepreiger stond. Maar in welke tuin was dat ookalweer?

Want voor de goede orde: negen van de tien keer dat ik hier de hond uitlaat loop ik op de automatische piloot wat te dagdromen en ben ik niet in staat om  te registreren wie welke kabouter, meermin of nepreiger ter verfraaiïng van het buitengebeuren in zijn tuin heeft neergezet.

Gelukkig was het plastic gevaarte naar de graskant gedreven, dus terwijl ik de riem met daaraan Moos in m’n linkerhand vasthield zakte ik door m’n knieën en greep ik de reiger bij z’n kop. Ik trok het gevaarte uit het water, maar het beest bleek loodzwaar te zijn. Tussen zijn poten zat een gat (waarschijnlijk om het nèt echt te laten lijken) en daardoor was z’n grote holle lijf volgelopen met water.
Terwijl m’n hond me vanaf een meter of drie raar stond aan te kijken (wat hij wel vaker doet en waar ik me dus niks meer van aantrek) sjorde ik het plastic onding het gras op. Nadat ik ‘m op het gras had gezet en aan z’n nek vasthield blééf het beest maar leeglopen via dat gaatje tussen zijn poten. Moos kan er ‘s morgens wat van nadat hij de hele nacht z’n pies heeft moeten ophouden, maar ik zag ‘m nou toch jaloers kijken naar de minutenlange zeikstraal van de nepreiger.
Het moet een vreemd gezicht zijn geweest voor de passerende automobilisten en fietsers: een volwassen vent in het gras met zijn hand om de nek van een langdurig piesende reiger...

Nadat het beest eindelijk was leeggelopen, en dus weer een stuk lichter was, liep ik ermee naar een huis waarvan ik de mensen ervan verdacht dat ze van plastic reigers houden om het beest weer af te leveren. Daar aangekomen wist ik het eigenlijk wel zeker! Maar ze waren niet thuis, dus plaatste ik het beest netjes naast de voordeur. En ja hoor: de volgende dag zag ik ‘m weer keurig langs de waterkant staan, misschien wel vastgelijmd aan een tuintegel.

Maar mocht u ooit een man met een plassende plastic reiger aantreffen, oordeel dan niet te snel. Wie weet is het wel gewoon een behulpzame buur(t)man.