Met enige regelmaat poets ik de plaat. Niet figuurlijk, maar letterlijk. En dan heb ik het over het scherm van mijn iPad, of van m’n laptop of m’n smartphone. Want ik ben er de laatste jaren achtergekomen dat ik enorm vet ben. Die vingertoppen van mij, ik griezel ervan. Terwijl ik dit stukje zit te tikken in de zonnige metro van Den Haag naar Rotterdam valt het niet zo op, maar vanavond bij kunstlicht blijk ik m’n glimmende iPad-scherm weer te hebben omgetoverd tot één grote vetvlek. Misschien helpt het als ik in het vervolg niet eerst een banaan eet voor ik met m’n tengels aan het scherm kom of moet ik voortaan van die witte handschoentjes aan doen... Of hoort het er gewoon bij, heeft iedereen dat en hoef ik me er niet voor te schamen?
Afgelopen weekend verbaasde ik me weer eens hardop over het vieze scherm van m’n smartphone, toen ik Wilma whatsappte dat Bastiaan en ik na ons bioscoopbezoek in Schiedam daar in de omgeving een hapje zouden gaan eten. Kort daarna zat ik in "Bram's", met op de ruwhouten tafel voor me een flinke bak gourmet frites met pulled pork. Heerlijk! Maar toen ik op een gegeven moment het kartonnen bakje wat wilde opschuiven kantelde het en... viel een deel van het uit elkaar getrokken en met pindasaus overgoten varken bovenop m’n smartphone!
“En dan vindt hij het gek dat z’n schermpje steeds zo vet is!”, hoorde ik m’n zoon droogjes zeggen aan de andere kant van de tafel. Ik pakte een servetje, haalde de telefoon uit z'n baggervette hoesje en reinigde de boel zo goed mogelijk.
Het resultaat van al dat gepoets mocht er best wezen, vond ik zelf. Wel is het zo dat ik sinds dat moment iedere keer als ik iemand bel en dus met m'n neus in de buurt van m'n smartphone kom, een enorme trek in varkensvlees krijg!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten