De oude muzikant

M'n collega's en ik waren druk met elkaar in gesprek toen de deuren van onze metro opengingen en er een man binnenstapte met een boodschappentrolley. Op die trolley had hij een grote oude koffer gemonteerd, omwikkeld met een verfrommeld stuk oranje zeil. De man zal ergens in de zestig zijn geweest, gezien zijn grijze baard en doorgroefde gezicht. Op zijn grote koffer had hij een enigszins verweerde tas gezet.

En terwijl het gesprek met mijn twee collega's doorging, rommelde een van hen wat in haar tas, pakte ze er een sinaasappel uit en vroeg ze de man - die zijn spullen pal naast ons had geparkeerd - of zij hem daar een plezier mee kon doen. Ze had er immers toch twee bij zich.
"Graag, maar ik ben geen zwerver hoor!", zei de man, terwijl hij het fruit aanpakte en in z'n oude tas stopte. "Ik ben professioneel muzikant, en ga straks accordeon spelen in de Koopgoot". Hij tikte op z'n met zeil omwikkelde koffer. "Hier zit-ie in!".

We toonden interesse, en dat vond hij fijn. Hij vertelde dat hij zelfs in Finland had gespeeld en getrouwd was met een Finse. Ondertussen zette hij z'n petje af en wees hij op de afbeelding van een rendier op de voorkant ervan. "En ik heb gespeeld met Willeke Alberti en met Gerard Joling in zijn beginjaren. En met Ben Cramer!", waarop hij met schorre stem 'Hij was maar een clown' inzette.
"En wat voor materiaal zingt u nu?", vroeg mijn andere collega, waarop hij een oud klein multomapje uit z'n tas haalde. "Kijk, dit ben ik", zei hij, wijzend naar een met plakband bevestigd fotootje op de map.
"Ja, ik ben professioneel artiest", herhaalde hij nog maar eens. De oude muzikant opende het mapje en ik zag kreukelige kopietjes en handgeschreven bladmuziek van onder meer 'We are the champions' en 'Killing me softly with his song' voorbij komen. "En deze!", zei hij: "Onplugged van de Golden Earring".

Inmiddels naderde de metro station Beurs, waar wij - en hij ook - moesten uitstappen. Maar voor we dat deden vroeg ik of hij ook al weer was begonnen met kerstliedjes. De Koopgoot hangt immers al helemaal vol met kerstversiering. Dat bleek inderdaad het geval, en spontaan hief hij een engelstalige kerstklassieker aan. De man was niemand tot last, maar toch was het fijn dat we nu snel konden uitstappen.
"Vervelend is wel dat ik zo'n feilloos gehoor heb", zei de schorre professionele muzikant tenslotte toen we de metro verlieten. We gniffelden stiekem. Ik hoopte oprecht voor hem dat de mensen in de Koopgoot een minder feilloos gehoor hebben. Want het zou toch zielig zijn als hij 's avonds zou constateren dat hij vandaag alleen een sinaasappel rijker was geworden.