De Marathon

Dinsdag namen we afscheid van een collega met wie ik dertien jaar heb samengewerkt. En dat deden we vrij uitgebreid. Het begon met een borrel in het onder de Erasmusbrug gelegen 'Prachtig', waarbij ik de gelegenheid kreeg om een aantal anekdotes uit die afgelopen dertien jaar aan te halen voordat de cadeaus werden overhandigd.

Daarna volgde een heerlijk diner, waarbij - met uitzicht op onze kantoortoren - nog een aantal vooral leuke gebeurtenissen uit het verleden de revue passeerden. Vervolgens, toen de boerenkip met frites en asperges én de hangop met aardbeien nog nauwelijks gezakt waren, moesten we ons haasten om op tijd te zijn voor de start van de Marathon. We waren maar net op tijd en het duurde deze keer drie uur en een kwartier voordat we de finishlijn zagen. Een paar meter voor ons zagen we drie levende en een dode vent de laatste meters afleggen.

Voor de goede orde: het ging hier over de musical 'De Marathon' in Luxor, gebaseerd op de filmhit van een paar jaar geleden. Het was overigens net alsof de Luxor-directie wist dat mijn afscheidnemende collega in het zonnetje moest worden gezet, want we hadden een geweldig uitzicht. We zaten met z'n zevenen op een verder leeg balkon boven een bomvolle zaal, en genoten van wat zich op het podium afspeelde. Reuze-knap hoe men zonder onderbrekingen heel 'geloofwaardig' een garage, tuin, huiskamers, de hoerenbuurt en een marathonparcours en een ziekenhuis uitbeeldden.

De door Thomas Acda geschreven liedjes en vlotte, grappige dialogen deden de rest. Wel vond iedereen achteraf dat de teksten soms wel erg vrouw- en homo-onvriendelijk waren en dat er wel erg veel werd gevloekt. Ik begrijp dat men in een Rotterdamse garage anders met elkaar converseert dan in een Wassenaarse advocatenpraktijk, maar dit mocht best een paar onsjes minder. Want ik moet nu uitkijken dat ik later het afscheid van m'n collega niet associeer met een avond vol schuttingtaal en godslastering. Die collega blijft overigens werken voor de gemeente Rotterdam. Ik meen dat ze sinds deze week zeven verdiepingen hoger zit dan wij.

Met de lift zijn we er zo, maar met de trap zijn al die k..-treden voor een lulhannes als ik toch een hele pleuris-klim, zou een Marathon-acteur zeggen.