Tom en Joop

Ik tik dit stukje op zondagavond, een paar uur nadat ik - onder de parasol met m'n iPad op schoot - live getuige was van de Giro d'Italia-winst van Tom Dumoulin. In de afsluitende tijdrit door Milaan versloeg hij z'n tegenstanders met enkele seconden en mocht hij zich in een roze tricot hijsen. Dolletjes toch? Vooral omdat hij een paar dagen ervoor zijn tricot en broek juist had uitgetrokken om in de berm een grote boodschap te doen!

De laatste keer dat een Nederlander een grote wielerronde won was in 1980. Dat klinkt niet alleen lang geleden, dat ís het ook. Ik probeerde me zojuist voor de geest te halen hoe en waar ik dat destijds heb beleefd, maar realiseerde me dat de Tour-winst van Joop Zoetemelk voor mij niet zo'n 'waar-was-jij-toen-moment' was. Op zich vreemd, want ik volgde de Tour de France in die jaren best fanatiek. Het waren de succesjaren van de Nederlandse Raleigh-ploeg. De jaren van Jan Raas, Henk Lubberding en natuurlijk Gerrie Knetemann, die na afloop van elke etappe op Radio Tour de France zijn 'Kneetstory' vertelde. En ik weet nog wel goed dat ik schrok toen Johan van der Velde tijdens een van de laatste etappes van de 'Tour 80' een flinke zwieper maakte waardoor Zoetemelk, die pal achter hem fietste, tegen het asfalt smakte. 'Wat een drama... misschien!' riep de legendarische verslaggever Jean Nelissen in de microfoon.

Ondanks die val won Joop die Tour de France dus, en ik zag net dankzij Google dat dat op 20 juli 1980 was. Waren we op dat moment misschien op vakantie? Ik pakte een oud fotoboek van dat jaar en kwam stomtoevallig een foto tegen die in de ochtend ná de historische touroverwinning was gemaakt. We stonden op een camping in Volonne, een klein plaatsje langs de Route Napoleon in de Franse Alpen. Ik heb die bewuste foto altijd bijzonder gevonden, vanwege het contrast. Niet van de foto zelf, maar van wat erop te zien is. Rechts ligt m'n neef René al languit te bakken in de zon en links zit ik met een chagerijnig slaperig hoofd in m'n pyjama (!) m'n ontbijtje te nuttigen. Ik, die er altijd zo prat op ga dat ik geen ochtendhumeur heb en - vooral in de vakantie - vroeg op ben!

M'n nichtje Simone lacht naar de camera tussen ons zit m'n toen 4-jarige broertje Raymond, met een hoog opgetrokken broek, een tot onder z'n kin dichtgeritst trainingsjack én... een wielerpetje op!!

Was dat een subtiel eerbetoon aan Joop, die op dat moment in Parijs z'n overwinningsroes lag uit te slapen? Kijkend naar de foto besefte ik steeds meer dat de tijd van Zoetemelk inmiddels al erg ver achter ons ligt. Anno 2017 is de vallende Joop opgevolgd door de wildpoepende Tom. 'Mag ik dat zeggen? Ja dat mag ik zeggen', zou Mart Smeets zeggen.