Recycle-pa

Door te recyclen geven we veel spullen een tweede leven. Al ver voor dat begrip gemeengoed was bracht mijn vader dat in de praktijk. Niet vanwege milieu- of duurzaamheidsidealen, maar vooral omdat hij het gebruiken van oude materialen voor het creëren van iets nieuws leuk vond (en in het begin waarschijnlijk ook uit kostenoverwegingen).

De ver-weg-kar achter m'n vader's fiets,
op weg naar Vliegveld Seppe (Bosschenhoofd)
(van super8-filmpje geplukt)

Zo kan ik me bijvoorbeeld herinneren dat hij zelf een (soort) bolderkar maakte van onder meer materiaal van een oude kinderfiets. We gebruikten die kar vooral tijdens tochtjes vanaf camping Hoeven, waar we onze zomerse weekends doorbrachten. Soms bonden we de kar achter een fiets en zat m'n kleine broertje Raymond erin. 'De ver-weg-kar' noemde we m'n vaders eigen fabrikaat daarom. Een poosje later had hij ook een karretje gemaakt dat we meenamen op vakanties naar Zuid-Frankrijk. Tijdens wandeltochten door Franse bergdorpjes kon m'n broertje zo zijn korte beentjes even rust geven. Die 'ontzettend-ver-weg-kar' had een heel andere vorm. Toen een vriendin van m'n zus een stukje van onze super-8 vakantiefilm zag vroeg ze welgemeend waarom wij een grasmaaier meenamen op onze wandeltochten...

Ook vandaag de dag nog knutselt mijn vader graag. Over het unieke handige tuintafeltje heb ik het al eerder gehad, maar hij heeft alweer een poosje terug bijvoorbeeld ook een oude pc gesloopt en van het omhulsel een afzuigkap voor in de schuur gemaakt (waar hij frietjes bakte).

En vorige week wees hij me op een lampje in een stopcontact in de 's avonds donkere gang van hun appartement.

'Herken je die nog?' vroeg hij. Het bleek mijn vroegere nachtlampje te zijn; een halfrond matglas-bolletje ter grootte van het stopcontact. Omdat de stopcontacten van tegenwoordig dieper liggen dan die van vroeger was het heel lastig om zodanig grip te krijgen op het halve bolletje dat je het gemakkelijk uit het contact kon trekken.
Daarom had m'n vader (zonder dat het als zodanig herkenbaar was) de dop van een parfumfles aan die halve bol bevestigd. Ik vond het ludiek en handig!!

Ik had het lampje - met of zonder parfumdop- overigens niet herkend. Wel stelde ik me voor dat toen ik een halve eeuw terug in het schijnsel van het lampje lag weg te doezelen, m'n vader beneden vast een ander nuttig of leuk ding aan het knutselen was geweest...