De metro en de poppenkast

Nee, het leek me geen goed idee om deze week alweer een stukje over mijn nieuwe werkomgeving te schrijven. Zo'n stukje waarin ik dan m'n verbazing over een aantal zaken beschrijf... Ik moet niet te veel in herhaling vervallen, vind ik van mezelf.

Het is ook wat te makkelijk om cynische tekstjes te tikken over nieuwigheden waar ik tegenaan loop en m'n vraagtekens bij zet. Ik zou dan iets kunnen zeggen over het feit dat er niet alleen (te weinig) werkplekken voor degelijke ambtenaren zijn gecreëerd, maar dat ook creatieve en kunstzinnige geesten (te veel) ruimte toebedeeld hebben gekregen om zich eens lekker uit te leven.

En ik zou dan bijvoorbeeld een foto kunnen plaatsen van het bord in de hal bij de lift. Met wat fantasie is ons gebouw namelijk te beschouwen als een verticale stad, is ons wijsgemaakt. En dus is de lift eigenlijk een metro die ons naar stations brengt.

Ik wil als nuchter mens best meegaan in zo'n creatieve 'gedachtentrip', maar zie dan toch te weinig overeenkomsten tussen onze lift en een metro.

De wachttijden bij de metro bijvoorbeeld, die zijn veel korter. En het geluid bij de start van de lift op de begane grond... geen metro die zo veel decibel haalt (als gevolg van een constructiefout klinken er harde fluittonen in de hal wanneer er liften vertrekken of aankomen).
Desalniettemin hebben sommige verdiepingen - al dan niet fantasierijke - namen van 'metrostations', die nieuwsgierig maken.

En zo kwam het dat ik op de verdieping 'Maas en Rotte' uit de lift stapte en daar een soort van kunstwerk aantrof. Een kunstwerk dat overigens bij mij geen enkele associatie opriep met de Maas of de Rotte.
Wél met een poppenkast!
Ik trof er een briefje aan en las dat iemand anders die zelfde gelijkenis had gezien. 'De voorstelling Jan Klaassen & Katrijn is afgelast' stond er.

Daar heb ik dan wel weer lol in.

Maar nogmaals: ik wilde niet weer een stukje over mijn nieuwe werkomgeving schrijven.
De enige reden zou kunnen zijn dat er binnenkort een paar open dagen voor familieleden zijn en dat ik weliswaar 'plaatsvervangend trots' ben op het gebouw en het uitzicht, maar dat ik plaatsvervangende schaamte voel bij al die eeeh.... poppenkast.