Nog een keer gisteren

'Wat zit er ookalweer in die dikke ordner?' vroeg ik me af toen ik vorige week wat zocht op de vliering. Ik opende hem en herontdekte tientallen in de jaren zeventig en (begin) jaren tachtig zelf samengestelde hitparades. In sommige gevallen op zo'n gelig kladblokblaadje geschreven, maar in de meeste gevallen als onderdeel van een wekelijks volgeschreven 'boekwerkje'.

Net als zo veel jonge gozertjes (en meiden?) uit die tijd speelde ik deejay op een niet-bestaande radiozender en daar hoorde nou eenmaal een hitparade en een 'nét-echt weekblad' bij. Een paar jaar later startten mijn 'partner in crime' René en ik daadwerkelijk piratenzender 'Transistor' in Dordrecht, maar verder dan een paar uurtjes in de week veel plezier hebben met het zo maken van radioprogramma's die door wat bekenden (en anderen?) werden beluisterd én een paar 'Drive-in shows' in wat clubgebouwtjes is het nooit gekomen (zie ook mijn eerdere blogs....).

Vele herinneringen kwamen terug toen ik bladerde door de stapel hitparades. Natuurlijk zag ik m'n idolen van destijds (Queen, ELO, Eagles, Supertramp) telkens hoog in de lijstjes staan. En ook nummers die ik nu nog regelmatig beluister op Spotify of een Greatest Hits-cd kwam ik vaak tegen. Maar m'n nostalgische buien werden eigenlijk nog het meest versterkt door de namen van liedjes en artiesten die ik helemaal vergeten was.

Ik pakte m'n tablet met YouTube erbij en tikte de langvergeten namen in. Pareltjes zaten er tussen, maar ook verschrikkelijke rotzooi. En eigenlijk waren die verschrikkelijke liedjes net zo leuk om te horen dan het betere materiaal.

'Fout' noemen ze die muziek tegenwoordig, of 'guilty pleasures'. 

Ik ontdekte dat wat vroeger stoer leek nu vaak uiterst lullig overkomt (kijk bijvoorbeeld maar eens naar Slik met 'Forever and ever'). En muziek die toen al lullig leek (maar toch in 'mijn hitparade' stond?) blijkt dat nu inderdaad te zijn geweest. Maar wat leuk vond ik het om zo door het verleden te bladeren...

Terwijl Wilma schuin tegenover me op de hedendaagse TV allerlei koks, modellen en misdaadbestrijders bekeek en Bastiaan aan de hoge tafel Minecraft speelde op zijn laptop dwaalde ik dankzij YouTube, m'n tablet en m'n koptelefoon af naar de jaren tachtig en zeventig. Ik herontdekte synthesizer-band Space met 'Magic fly' (Daft  Punk, eat your heart out) en het romantische 'Painting my lovesongs' van Henry Gross. En zo kan ik nog tientallen in de vergetelheid geraakte singeltjes noemen. Uiteindelijk kwam ik op het niveau 'Ik ben Gerrit' van Gerrit Dekzeil uit...

O ja, ook bij 'Yesterday once more' van the Carpenters bleef ik even hangen. Goede stem had die meid eigenlijk. En mooie nummers toch ook wel hadden die broer en zus, al schijn je dat eigenlijk niet hardop te mogen zeggen...

Ik luisterde naar de tekst en ontdekte dat 'Yesterday once more' precies beschrijft wat ik met dit stukje bedoel te zeggen. Achteraf gezien had ik dat nummer eigenlijk alleen maar hoeven te vertalen en in deze blog te plaatsen.

Ver voordat YouTube en Spotify bestonden sloegen broer en zus Timmerman de spijker al op z'n kop!