Aan de bomen

Net nadat ik m'n tablet pak om dit stukje te schrijven sms't onze zoon ons dat hij op dit moment in de Pizza Hut in Londen op zijn bestelling wacht. Bastiaan stapt deze week een aantal dagen met zijn klasgenoten door Londen. Ze zijn al voor de derde keer in Engeland en bezoeken onder meer Trafalgar Square, the National Museum en de Shakespeare Globe en lopen vanzelfsprekend langs de wereldberoemde bezienswaardigheden. Bijzonder is dat ze in the National Gallery (vooraf ingestudeerde) uitleg gaan geven aan bezoekers over schilderijen van onder meer Rembrandt en Vermeer. En dat allemaal in het engels natuurlijk. De toehoorders zullen vast onder de indruk zijn van deze bijdehandte 14-jarige Nederlandse jochies en meiden.

Nou is onze zoon niet altijd zo bijdehand hoor. Zo vroeg hij een tijdje terug 'groeien komkommers serieus aan een struik?'.
Oké, dit is flauw.
Ik geef toe: het is op zich helemaal niet zo'n rare vraag, maar wel een die mij een soort van deja-vu bezorgde.

Als klein ventje vroeg ik mijn vader en moeder namelijk ooit waar de kroketten eigenlijk vandaan kwamen. Ik vroeg me af wat die blubberige toestand in dat krokante korstje nou eigenlijk was.
Ook geen gekke vraag volgens mij; zelfs vandaag de dag vraag ik het me nog wel eens af nadat ik een hap heb genomen.
Later herinnerden mijn vader en moeder me een beetje plagerig aan die vraag en maakten ze ervan dat ik vroeger had gedacht dat kroketten aan een boom groeiden.
Het is inmiddels een leuke 'running gag' geworden en ik laat het ook maar zo...

Misschien dat ik later ook wat plaagstootjes kan uitdelen aan onze komkommer-geïnteresseerde zoon die op dit moment lekker geniet van een kort weekje buitenland terwijl de herfst zijn intrede doet. De temperatuur, regen en wind zorgen ervoor dat de bomen nu snel verkleuren en hun blad verliezen. Met een beetje fantasie kan je de rijpe kroketten zo zien hangen!

Pas nadat ik dit stukje heb geschreven lees ik overigens dat het vandaag Nationale Krokettendag is. Toeval bestaat niet...