De lies en het matje

Ik had al anderhalf jaar soms pijntjes bij m'n bekken en dacht aan een onwillige spier, totdat onlangs bleek dat het een liesbreuk betrof. En zo kwam het dat ik afgelopen dinsdagmiddag de afdeling 'dagverpleging' van het Albert Schweitzerziekenhuis in Zwijndrecht binnenstapte.

Na tien minuten op de rand van het bed de krant te hebben gelezen, werd mij gevraagd de operatieschort aan te trekken en alvast wat pilletjes in te nemen. Mijn zus Nicole werkt op de OK aldaar en kwam tijdens het uurtje wachten gezellig langs voor wat afleiding. 

Eerder had ik in een ander ziekenhuis een echo van de linkerzijde van mijn lies laten maken, maar had men daarna per ongeluk opgeschreven dat sprake was van een breuk aan de rechterkant...

Om dit soort misverstanden te voorkomen stiftte een verpleegster nu een dikke rode pijl op m'n linkerbeen. 'Nu maar hopen dat ze beseffen dat het om m'n lies gaat', dacht ik nog. Dat het niet zo is dat de arts nadat ik straks uit de narcose kom zegt 'de operatie is geslaagd meneer, of mag ik 'mevrouw' zeggen...?' Gekkigheid natuurlijk; ik had er alle vertrouwen in en was danook totaal niet gespannen. 

Dat kwam vast ook door de vriendelijke benadering door de collega's van Nicole. Zij was zelf niet bij de operatie, maar een collega die erg op haar leek  - qua uiterlijk, uitstraling én naam (Nicolien) - wél. Totdat het zuurstofkapje op m'n mond werd geplaatst werden er geintjes gemaakt, wat alles heel relaxed maakte. 'Waar ga je eigenlijk van dromen?' werd nog gevraagd. Ik koos ervoor om geen ontdeugend antwoord te geven en zei 'een vakantie in Zuid-Frankrijk, maar dat is niet te plannen hoor'. 'O jawel hoor', hoorde ik nog wazig toen ik wegzakte...

En daarna herinner ik me dat ik wakker werd van het geluid van de bloeddrukmeter naast me. Nadat ik besefte dat ik niet in m'n eigen bed lag zag ik m'n zus naar me toe komen. De operatie was geslaagd en had een uur geduurd, begreep ik van haar.

Toen ik later op 'de kamer' terug was at ik twee boterhammen met een kopje thee (deze keer geen stamppot boerenkool, zoals destijds na m'n meniscus-operatie) en daarna kwam er een mij onbekende arts me melden dat de operatie succesvol was verlopen. 
'O nee!' zei hij erna toen hij in mijn papieren keek. 
Ik schrok (niet succesvol??), maar hij zei dat hij me verwarde met een andere patiënt. Hij had niet mij maar een andere man geopereerd, 'maar patiënten lijken ook zo op elkaar met zo'n operatieschort en zo'n mutsje!' 
Hoor wie het zegt, dacht ik toen...

Later kwam de juiste assistent-arts met het goede nieuws. Hij gaf me het advies om het voorlopig rustig aan te doen en pijnstillers te slikken. In m'n lies is ter versteviging een 'matje' geplaatst en dat moet de komende weken hechten (nooit gedacht dat ik ooit met een matje zou rondlopen trouwens).

In ieder geval mag ik de komende zes weken niet sjouwen en sporten. Natuurlijk ga ik dat advies opvolgen, maar ik vind zes weken niet volleyballen of hardlopen wel het màtje hoor...

Om 7 uur haalden Wilma en Bastiaan me op en thuisgekomen at ik een flinke kop soep op bed. 's Avonds bekeek ik vanuit m'n bed de wedstrijd Tsjechië - Nederland. En geheel in de sfeer van die dag kwamen ze niet verder dan een 2-1 verlies.