Vanuit mijn ooghoek zag ik - tussen het hoofd en de schouders van m'n tandarts door - kleine sneeuwvlokjes naar beneden dwarrelen. Het voorjaar laat dit jaar wel erg lang op zich wachten. Het is al half maart geweest en de weersvooruitzichten hebben het nog altijd over sneeuw en nachtvorst. Terwijl ik de tandarts in m'n mond voelde prutsen dacht ik terug aan vorige week, toen ik met een koude wind tegen over de Erasmusbrug wandelde en ik werd overvallen door een flinke sneeuwbui.
Zelf gedroeg ze zich heel informeel, maar de organisator van het overleg had gemeend de gehele entourage toch van een koninklijk tintje te voorzien.
De broodjes die op tafel stonden waren allen versierd met prikkertjes met de Nederlandse vlag.
'Prettig met u kennis gemaakt te hebben' zei de prinses me na afloop van ons overleg. 'Insgelijks', antwoordde ik. Want zeg nou zelf, het gebeurt toch niet elke dag dat je met iemand van het Koninklijk Huis van gedachten kan wisselen. Inderdaad dus leuk om met haar kennis gemaakt te hebben, waarbij we ons natuurlijk ook weer niet al te veel moeten voorstellen. Zo verwacht ik bijvoorbeeld niet direct dat ze me uitnodigt om volgende maand eerste rang te zitten wanneer haar zwager wordt gekroond en zo onze nieuwe vorst wordt.
'De kroon...' hoorde ik ineens boven me, 'die wordt in april geplaatst'. 'De kroon?', dacht ik bij mezelf, waarna mijn gedachten snel terugschoten van de troonsoverdracht in Amsterdamse Nieuwerkerk naar de tandartsstoel in Capelle aan de IJssel. Ik besefte dat niet alleen Willem–Alexander, maar ook ikzelf in april een kroon krijg aangemeten. Terwijl ik met m'n gedachten in een andere wereld zat was m'n tandarts hard voor me aan het werk geweest. Dat mag trouwens ook wel, want hij wordt er goed voor betaald... Vorstelijk zelfs!
