Inmiddels lijkt het wel weer herfst, maar de afgelopen week was vooral wit en glad. Vrijdagmiddag was ik vroeg thuis van mijn werk en trof ik nog net de stucadoor die die de grauwe granolwand in onze huiskamer - geheel overeenkomstig de weersomstandigheden - glad en wit had gemaakt, zodat er binnenkort een leuk behangetje op kan. Maar de reden van mijn vroege thuiskomst had niets met de stucadoor te maken. Ik wilde de eerste en misschien laatste kans pakken om deze winter te schaatsen. Na die middag op een ondergespoten voetbalveld te hebben geschaatst stonden Bastiaan en ik zaterdagmorgen vroeg alweer op het ijs van de Kralingse Plas. Er waren voor later op de dag sneeuwbuien voorspeld. En inderdaad voelden we ons aan het eind van de ochtend Elfstedenhelden uit 1963. Bij (wind)vlagen zandstraalde de sneeuw ons, maar ik was aangenaam verrast door het doorzettingsvermogen, de snelheid en de lol van mijn half-witgesneeuwde zoon.
Bij thuiskomst serveerde Wilma ons bruinebonen-soep, wat het echte wintergevoel nog verder versterkte. Wel jammer dat het er nog niet van gekomen was om lange stukken op de Rottemeren te schaatsen, net als vorig jaar. 'Maar wat let me?' dacht ik op een gegeven moment, terwijl het buiten al een beetje schemerig werd. 'Ik ga mee!' riep Bastiaan, toen hij zag dat ik m'n schaatsen en autosleutels pakte.
Dus reden we een poosje later over smalle besneeuwde dijkjes langs de Rotte, op zoek naar een parkeerplaats. Uiteindelijk vonden we er een; een witte, gladde 'uitbouw' van het dijkje van zo'n drie meter breed, zonder hekje of andere afscheiding. Uiterst voorzichtig parkeerde ik de auto op die glibberige sneeuwplaat, want het zou me toch niet gebeuren dat ik van het ijzige dijkje de polder in kukelde.
We staken de weg over, bonden onze schaatsen onder en genoten van de geweldige vergezichten. Druk was het niet; slechts af en toe kwamen we een of twee schaatsers tegen.
Toen een klein uur later de duisternis echt intrad verlieten we het ijs weer. Op het ijzige parkeerplaatsje stond nog slechts één andere auto. We stapten in, ik zette de versnelling in z'n achteruit en gaf voorzichtig gas. Maar mijn voorwielen draaiden zichzelf compleet vast in de sneeuw. En dat op een verlaten plek, vrij ver van de bewoonde wereld... Op dat moment zag ik de eigenaar van de andere auto komen aanlopen en vroeg ik hem mij te helpen. De vraag was alleen hoe..
