Ondanks het flinke pak sneeuw op straat hebben mijn zoon en ik enkele dagen geleden toch maar weer gewoon de fiets gepakt om naar school en werk te gaan. Want de metro kan een snel vervoermiddel zijn, op een of andere manier is er de laatste tijd altijd wel wat aan de hand met vervoer per rail. De in Italië gefabriceerde Fyra verliest van schrik zijn plaatwerk als het vriest, de NS schrapt bij voorbaat de helft van haar dienstregeling wanneer Peter Timofeeff de letters 'sn' uitspreekt omdat daar wel eens 'eeuw' op zou kunnen volgen en maandag jongstleden stopte de Rotterdamse metro ermee omdat er iets op de rails was gevallen. Oké, het ging het dit keer dit keer niet om kinderachtige herfstblaadjes of om lieflijke sneeuwvlokjes, maar op brokken beton van een parkeergarage die boven het spoor wordt gebouwd. Maar toch...
Ik zat toevallig in een van de eerste metro's die vanwege vallend beton niet verder konden rijden. We werden na lang wachten de metro uitgestuurd en de omroepinstallatie op het station verwees ons naar bussen die waren ingezet om de mensen verder te vervoeren. Ik heb het niet zo op grote massa's wachtende mensen en op volgepropte bussen, dus koos ervoor om wandelend en stukjes rennend mijn weg naar huis te vervolgen door het mooie witte maar ijskoude Nederland. Ik pikte Bastiaan op bij een ander metrostation, bij de supermarkt kochten we chocomel en thuisgekomen dronken we die - opgewarmd en wel - op; zoals dat hoort na een tocht door de kou...
En sindsdien trotseren we dus met de fiets de smerige pekelstraten en -fietspaden en de hard opgevroren sneeuwranden om naar en van school en werk te komen. Het is daarbij goed oppassen, want sommige auto's denderen gewoon door; waarschijnlijk met het idee 'ik heb winterbanden, dus mij kan niets gebeuren...'.
Gisterenmorgen kwam in het schemerdonker zo'n grote SUV ons zonder enige verlichting tegemoet-rijden. Ik seinde hem dat-ie zonder licht reed, waarna hij zijn raampje opendraaide en aangaf dat hij het licht wel aan had gezet maar dat het blijkbaar niet werkte.
Ik heb het er maar bij gelaten en fietste door. Wel gingen mijn gedachten terug naar die keer dat ik - alweer lang geleden - de groene Renault 5 van mijn zus had geleend omdat ik een afspraakje had in Rotterdam. Toen ik 's avonds terug naar Dordrecht wilde rijden vond ik nergens een schakelaar waarmee ik m'n lampen kon aanzetten. Wél vond ik het hendeltje dat ik met m'n hand naar me toe moest halen om 'groot licht' aan te zetten. Na nog een poosje verder naar de lichtschakelaar te hebben gezocht besloot ik de gok maar te wagen en met groot licht (en dus ook zonder achterverlichting) naar Dordrecht af te reizen. Dat ging lang goed, totdat ik vlak voor de Drechttunnel door een politieauto naar de vluchtstrook werd gestuurd.
Totdat hij tot zijn schande moest bekennen dat ook hij niet wist hoe het licht aanmoest. ook zijn collega kon hem (en mij) niet helpen. Toen ze begrepen dat ik vlak bij huis was zeiden ze me dat ik dan toch maar met groot licht mijn reis moest vervolgen. Zonder waarschuwing of bon mocht ik dus verder.
De volgende dag vertelde ik het verhaal tegen mijn zus, die me binnen de kortste keren het lichtknopje liet zien. Stom dat die agenten dat niet wisten te vinden, dacht ik toen. Maar blijkbaar ben ik op dit punt zelf ook niet zo'n groot licht...
