Very nice indeed

Begin oktober is het, acht voor tien op een woensdagavond. Aan het begin van de middag zag ik nog hoe herfstbuien ons landje teisterden, maar nu zit ik op het balkonnetje van Hotel Carlton dit stukje te typen. Om een uur of vier kwam mijn vliegtuig aan bij de Franse zuidkust en vanaf dat moment heb ik mezelf regelmatig in mijn arm willen knijpen. Kippenvel kreeg ik toen in Monaco duidelijk herkende toen we boven de azurblauwe Middellandse Zee een grote bocht maakten voor we gingen landen in Nice. Toen ik later met de bus over de Promenade Des Anglais richting centrum reed zag ik midzomerse taferelen op het strand en in zee en toen ik even later op de boulevard bij de juiste halte uitstapte werd ik meteen overvallen door de zwoele temperatuur en de geur van Moules-Frites afkomstig uit het strandtentje onder het stenen muurtje. Zojuist nog liep ik door de oude binnenstad langs overvolle terrassen, waar mensen bourgondisch zaten te eten en drinken. En terwijl ik dit zit te tikken op mijn kleine balkonnetje, lopen aan de overkant van de straat mensen te kuieren langs de palmbomen in het park. De Engelsen hebben het hier ooit niet voor niets Nice genoemd! It's very nice indeed!

'Waar halen die mensen de mazzel vandaan om hier te mogen zijn, terwijl in andere delen van Europa herfststormen de dienst uitmaken?', dacht ik net nog. Ik was blijkbaar even vergeten dat ik hier zelf ook zit...