Doorgaan

Afgelopen vrijdagavond rende ik over de boulevard van Nice, om daarna de jachthaven rond te lopen en de steile bergweggetjes langs de Middellandse zee te beklimmen.
Weergaloos mooi was het en daarna heb ik een uur lang in m'n eentje met blote voeten in de branding gezeten.

Ik loop al zo'n dertig jaar met enige regelmaat een groot of klein rondje hard. Al tientallen keren hetzelfde rondje (zoals om de Kralingse Plas in Rotterdam, of in Dordrecht naar 'De Kop van het Land'), maar soms dus ook op meer exotische locaties. Langs de Golf van Saint Tropez bijvoorbeeld, of van mijn hotel naar en in het oude Olympisch stadion van Athene.

Soms leidt het ook tot bijzondere ontmoetingen. Afgelopen zomer stond ik in een bos aan de Duitse grens plotseling oog in oog met een flink uit de kluiten gewassen hert. We schrokken van elkaar en hij liet me meteen zien wat écht rennen is.

Vanavond ging ik, net voordat het donker werd, hier een rondje in de buurt lopen. In het kleine natuurgebied dat ik doorkruiste zag ik reigers, ganzen, schapen en tientallen konijnen. Maar ineens zag ik vrij dichtbij een beest dat ik hier nooit had verwacht: een vos! Ook dit beest nam een spurt die ik natuurlijk nooit kon bijhouden.

Maar ookal zie ik onderweg links en rechts allerlei beesten die harder kunnen rennen dan ik en voel ik mij als homo sapiens vaak inferieur, hardlopen blijft iets geweldigs. Het laatste nummer dat ik net, tijdens mijn laatste meters, op m'n mp3-speler hoorde, was van Ramses Shaffey. 'We zullen doorgaan', bleef hij maar herhalen. Ik neem het graag ter harte.