Schouders

'Gaan we zó maar bij ze langs?' vroeg Bastiaan zondag, net voor we de Heinenoordtunnel inreden. 'O nee he!!', riep ik meteen, want ik wilde antwoorden dat we op visite gingen omdat mijn broer jarig was geweest maar realiseerde me op dat moment dat we z'n kado thuis hadden laten liggen...

Maar ik heb net besloten dit voorval nu maar eens niet in mijn weblog te vermelden. Ik heb al vaker over mijn verstrooidheid geschreven en ook de jarige job zelf refereerde onlangs op zijn site aan mijn vergeetachtigheid. Sinds een half jaar schrijft ook hij wekelijks over alledaagse gebeurtenissen. De kids van drie en bijna een jaar zijn daarbij een prima inspiratiebron. Ze waren net terug van vakantie en een paar weekjes weg met een jong gezin biedt natuurlijk genoeg aanleiding om over leuke dingen te schrijven.

Toen Bastiaan een jaar of vier was schreef ik ook al stukjes, al had ik toen deze site nog niet. Ook in de vakantie van 2005 (het tijdperk waarin nog geen laptops of tablets over de grens werden meegesjouwd) tikte ik tekstjes op de voorloper van mijn smartphone. Ik heb net even gezocht en vond onderstaand schrijfsel.

Gisteren zijn we naar het schilderachtig dorpje Kayzersberg, aan de rand van de Vogezen en de Elzas, geweest. Mooie vakwerkhuizen, fraaie bloemenperkjes, leuke terrasjes en grappige winkeltjes. En -bovenop een berg- een oude kasteeltoren (mag je ook verwachten als het stadje Kayzersberg heet). Die berg en de toren erop moesten natuurlijk beklommen worden door Bastiaan en mij.

Voor Wilma een uitstekende gelegenheid om zich op een bankje in het dorp nog eens te verdiepen in het taaie vijfde deel van Harry Potter. 

Tweehonderdvijfenzeventig ongelijkmatige, soms in rotsen gehouwen treeën leidden ons de berg en de toren op. En dat gaat die vijfjarige -die als we een stuk wandelen vaak vraagt of-ie op m'n schouders mag- prima af. Het viel me eerder deze week in het zwembad al op dat die kleine als een sprinkhaan de trap van de giga-glijbaan opsjeest, als het aan hem ligt 20 keer achter elkaar. Maar ja, hij heeft wel zo'n 70 literpakken melk minder mee te slepen naar boven dan ik. Acht keer achter elkaar die enorme glijbaantrap op vond ik meestal welletjes. Dus die schouders van mij zijn binnenkort niet meer nodig om m'n zoon te vervoeren, al blijven ze ook voor hem natuurlijk altijd een andere functie houden...

Toen we bijna halverwege de kasteeltoren waren vroeg Bastiaan alsnog of ik hem verder naar boven wilde dragen. Er was namelijk één been moe geworden. Dus kon pappa zich toch nog even bewijzen. Maar ja, als dat linkerbeen van Bastiaan straks óók niet meer moe wordt...