Handige handen

Deze herfstvakantie had voor ons een Belgisch en een Zweeds tintje. Gisteren hebben we met z'n drietjes een bezoekje gebracht aan Antwerpen. Nou ja, eigenlijk met z'n viertjes. Onze viervoeter Moos was ook mee naar de stad waarvan de naam is afgeleid van het woord 'handwerpen' (omdat - zo vertelt het verhaal - ooit een hand van een boosaardige reus in de Schelde werd gegooid).

De kennismaking van Moos met Antwerpen gebeurde niet onopgemerkt. Nadat we vanuit de parkeergarage een overdekt winkelcentrum inliepen besloot het dier om meteen een paar drollen op de glimmende marmeren plavuizen te deponeren. 'O shit!' riep ik, waarbij ik een impuls om te gaan hondwerpen stevig moest onderdrukken. Ik realiseerde me dat ik een 'kakzak' bij me had, waar ik vervolgens alles behendig inschoof. Wat een strontmazzel! Ik waste mijn handen en we waren het voorval daarna in een poep en een scheet vergeten.

Ons bezoek aan Belgie bleek een goede keus. Want precies op de dag dat in Nederland de nazomertemperaturen werden afgelost door neerslachtig, heiig herfstweer liepen wij in een heerlijk najaarszonnetje over de Keyserlei en de Meir richting de Onze Lieve Vrouwekathedraal. En na op het plein daar wat te hebben gedronken en naar het beeld van de handwerper te hebben gekeken liepen we in een vloek en een zucht naar Het Steen aan de Schelde.

En via vloeken, zuchten en schelden kom ik automatisch bij het Zweedse tintje terecht. Dinsdag hebben Bastiaan en ik op zijn kamer een Ikea-bureau en -kast in elkaar gezet.

En daar waar ik tot voor kort altijd in mijn eentje met allerlei meubelplaten, schroefjes en Ikea-inbussleutels in de weer was, doen we dat tegenwoordig fijn met z'n tweetjes. En Bastiaan zit gelukkig zo in elkaar dat wanneer in 56 stappen beschreven staat hoe het bureau moet worden gefabriceerd, we inderdaad zorgvuldig al die stappen doorlopen.

'Het lijkt wel lego' zei hij enthousiast, toen hij het uitgebreide stappenplan zag. En de opmerking 'Ikea heeft niet alleen lekkere Zweedse balletjes, in het maken van dit soort dingen zijn ze ook goed' vond ik ook grappig en veelzeggend. Eerlijk gezegd ben ik dit keer - in tegenstelling tot andere keren - nauwelijks aan vloeken, zuchten en schelden toegekomen. Als je zo'n klus samen met je zoon kan aanpakken is dat hartstikke handig!

Close encounters

Vorige week was Bastiaan een paar dagen met zijn nieuwe klas op kamp vlakbij Veere. De dagen dat hij daar was hadden ze mazzel met het weer, maar toen Wilma na afloop van het kamp de bus stond op te wachten bij de school goot het pijpenstelen en was het koud.

Dus besloot ze in de auto te wachten, samen met onze jack russel Moos. Omdat dat beest zo zat de bibberen pakte ze een vest van Bastiaan van de achterbank en deed die - zo goed en kwaad als het ging - om hem heen (je moet toch wat, zo alleen in je auto in de regen). Het resultaat ervan zette ze op de foto en meteen viel op dat Moos wel erg leek op E.T.

Een paar dagen later besloten Bastiaan en ik een flink stuk te gaan fietsen. Moos vindt het dan heerlijk om mee te rennen, maar omdat we een behoorlijk groot rondje hadden gepland besloot ik voor de zekerheid maar een fietsmand op mijn stuur te klemmen waarin hij kon uitrusten.

En inderdaad: toen we een kleine 10 km onderweg waren begon de naast mijn fiets rennende viervoeter steeds vaker smekend naar de mand te kijken (zo leek het).

Ik zette hem erin en reed verder door het fraaie natuurgebied tussen Capelle en Nieuwerkerk aan den IJssel. De felle, al vrij laagstaande, zon zorgde voor scherpe schaduwen. Ik zag de schaduw van Bastiaan die achter me fietste en schoot in de lach toen ik het silhouet van mezelf op de fiets zag. Want weer viel me, kijkend naar het mandje voorop mijn fiets, de gelijkenis met de Extra Terrestrial uit de beroemde film uit de jaren 80 op.

Je leest de laatste tijd weer regelmatig verhalen in de krant over merkwaardige vliegende voorwerpen die zijn waargenomen, maar na twee recente close encouters of the third kind in de afgelopen week weet ik het inmiddels zeker: ze zijn onder ons!

Doorgaan

Afgelopen vrijdagavond rende ik over de boulevard van Nice, om daarna de jachthaven rond te lopen en de steile bergweggetjes langs de Middellandse zee te beklimmen.
Weergaloos mooi was het en daarna heb ik een uur lang in m'n eentje met blote voeten in de branding gezeten.

Ik loop al zo'n dertig jaar met enige regelmaat een groot of klein rondje hard. Al tientallen keren hetzelfde rondje (zoals om de Kralingse Plas in Rotterdam, of in Dordrecht naar 'De Kop van het Land'), maar soms dus ook op meer exotische locaties. Langs de Golf van Saint Tropez bijvoorbeeld, of van mijn hotel naar en in het oude Olympisch stadion van Athene.

Soms leidt het ook tot bijzondere ontmoetingen. Afgelopen zomer stond ik in een bos aan de Duitse grens plotseling oog in oog met een flink uit de kluiten gewassen hert. We schrokken van elkaar en hij liet me meteen zien wat écht rennen is.

Vanavond ging ik, net voordat het donker werd, hier een rondje in de buurt lopen. In het kleine natuurgebied dat ik doorkruiste zag ik reigers, ganzen, schapen en tientallen konijnen. Maar ineens zag ik vrij dichtbij een beest dat ik hier nooit had verwacht: een vos! Ook dit beest nam een spurt die ik natuurlijk nooit kon bijhouden.

Maar ookal zie ik onderweg links en rechts allerlei beesten die harder kunnen rennen dan ik en voel ik mij als homo sapiens vaak inferieur, hardlopen blijft iets geweldigs. Het laatste nummer dat ik net, tijdens mijn laatste meters, op m'n mp3-speler hoorde, was van Ramses Shaffey. 'We zullen doorgaan', bleef hij maar herhalen. Ik neem het graag ter harte.

Very nice indeed

Begin oktober is het, acht voor tien op een woensdagavond. Aan het begin van de middag zag ik nog hoe herfstbuien ons landje teisterden, maar nu zit ik op het balkonnetje van Hotel Carlton dit stukje te typen. Om een uur of vier kwam mijn vliegtuig aan bij de Franse zuidkust en vanaf dat moment heb ik mezelf regelmatig in mijn arm willen knijpen. Kippenvel kreeg ik toen in Monaco duidelijk herkende toen we boven de azurblauwe Middellandse Zee een grote bocht maakten voor we gingen landen in Nice. Toen ik later met de bus over de Promenade Des Anglais richting centrum reed zag ik midzomerse taferelen op het strand en in zee en toen ik even later op de boulevard bij de juiste halte uitstapte werd ik meteen overvallen door de zwoele temperatuur en de geur van Moules-Frites afkomstig uit het strandtentje onder het stenen muurtje. Zojuist nog liep ik door de oude binnenstad langs overvolle terrassen, waar mensen bourgondisch zaten te eten en drinken. En terwijl ik dit zit te tikken op mijn kleine balkonnetje, lopen aan de overkant van de straat mensen te kuieren langs de palmbomen in het park. De Engelsen hebben het hier ooit niet voor niets Nice genoemd! It's very nice indeed!

'Waar halen die mensen de mazzel vandaan om hier te mogen zijn, terwijl in andere delen van Europa herfststormen de dienst uitmaken?', dacht ik net nog. Ik was blijkbaar even vergeten dat ik hier zelf ook zit...