Aandacht

Floris is onze stilste huisgenoot. Onze zwart-witte kater van vijf jaar zwerft over het algemeen een beetje stilletjes door het huis of over straat en laat zich eigenlijk alleen verbaal horen als er ergens een deur open moet (er zijn katten zat die dat zelf kunnen, maar die van ons is er te dom of te lui voor). Ook omdat onze jack-russel Moos vaak wat al te enthousiast met hem wil spelen, laat Floris zich niet zo vaak in de woonkamer zien. In huis is de trap, de hal en de zolder zijn domein. Zijn etensbakje en snoepbakje hebben we ook maar op de trap gezet, om te voorkomen dat de hond het verorbert.

Omdat Floris zo stil is besteden we soms ook wat minder aandacht aan hem. Zo komt hij er met enige regelmaat midden in de nacht achter dat we vergeten zijn zijn snoepbakje bij te vullen. Dat laat hij ons dan graag even weten. Het lege plastic bakje krijgt dan een zwieper, waardoor het met veel kabaal op de plavuizen vloer in de hal belandt. Ook vannacht weer zat ik om een uur of 3 rechtop in m'n bed met hartkloppingen (terwijl de rest overigens doorsliep..).

Maar op zich is het wel goed hoor, dat-ie af en toe wat aandacht vraagt. Zo vergeten we tenminste niet om voor hem te zorgen. Nu gooit hij alleen z'n snoepbakje van de trap, maar je moet er toch niet aan denken wat hij zou doen als hij vond dat we de kattenbak niet vaak genoeg verschoonden..

Rennen

Woensdag vond in het Capelse Schollebos de Wintercross 2007 plaats. Kinderen in diverse leeftijden rennen dan een afstand van 1,5 of 2,5 kilometer en ontvangen daarna een vaantje, een appel, een mars en een stikkervel.
Bastiaan deed ook mee dit jaar met de 1,5 kilometer. Gelukkig kon ik me onder kantoortijd vrijmaken om samen met Wilma deze eerste stappen richting eeuwige roem mee te maken. Het was leuk om te zien hoe de kinderen zich achter het startlint stonden op te winden, om na het startschot – bijna vallend over elkaar – het parcours te betreden.. Ik heb er al aardig wat korte en lange prestatielopen opzitten en ken dat sfeertje maar wat goed!

Omdat ik niet al te gerust was op een goede afloop (die kinderen gaan namelijk als idioten van start en zijn na een paar honderd meter buiten adem) ben ik Bastiaan op het parcours tegemoet gelopen. Hij zat niet bij de kopgroep maar ook niet – en dat viel mee – bij de achterblijvers. Wel trof ik hem ergens halverwege gezellig slenterend en babbelend aan, in plaats van in gestrekte draf! Na mijn aanmoedigingen begon hij weer een stukje te rennen en uiteindelijk bereikte hij de finisch in zo’n 16 minuten. Nou, dat is een mooi persoonlijk record dat best nog scherper gesteld kan worden.

Rotterdam wil in 2028 de Olympische Spelen organiseren. Wat zou het leuk zijn als een geboren Rotterdammer er op de Marathon met Olympisch goud vandoorgaat…

Spook

Als kind was ik geen held (waarmee ik overigens niet wil zeggen dat ik het nu wél ben). Van m'n ouders begrijp ik dat wanneer Swiebertje en Malle Pietje wat al te enthousiast in gesprek met elkaar waren, ik ongeveer al achter het bankstel wegkroop... Later is m'n kinderzieltje wel wat gehard hoor, maar eigenlijk heb ik nog steeds niks met horror-films enzo.

Afgelopen zaterdag kwam Bastiaan's vriendje vragen of we meegingen naar het Halloween-feest in de wijk die aan onze wijk grenst. Wilma was ziek en bibberde al zonder met enge zaken geconfronteerd te worden, maar Bastiaan en ik besloten te gaan.

We verkleedden Bastiaan als spook door een laken om hem heen te binden, maar omdat hij steeds ongeveer zijn nek brak over het stuk laken dat over de grond sleepte knoopte ik het laken aan elkaar en gooide ik de uiteinden over z'n schouders. Door het sjouwen met dat opgeknoopte laken leek hij aan het eind van de avond meer op Quasimodo dan op een spook...

In de wijk waren tuinen volledig omgetoverd tot begraafplaatsen en in op straat geplaatste partytenten liepen spoken en skeletten rond, werden mummy's geopereerd en vloeide de ketchup rijkelijk. Bastiaan stond vorig jaar op de Efteling nog doodsangsten uit bij het huis van de zeven mechanische geitjes, omdat daar een pop die een wolf moet voorstellen op een deur stond te kloppen. Het verbaasde mij daarom dat hij met een steeds groter gemak alle griezels en horror-figuren passeerde, op weg naar snoep. Maar bij sommige adressen vroeg hij z’n vriendje om voor hem daar maar snoep te gaan halen.. We beëindigden de avond met een marshmellow boven een kampvuur.

Over snoepen gesproken. Een dag laten vierde mijn neefje z’n verjaardag en daar kwam ik niet aan snoepen toe. Ik was strontmisselijk geworden en zag er – geheel in de ‘geest’ van Halloween - uit als een spook...

Sterren

'Idols' is weer op TV. Niet dat ik dat erg nauwlettend volg hoor, maar natuurlijk zie ik er wel eens iets van. En bovendien haalt het ook regelmatig de krant, met opmerkingen van Gordon over het geven van een nekschot enzo..

Bastiaan ziet het ook nooit, maar toch weet ook hij erover mee te praten. Tegenwoordig gaan we 's avonds voor het slapen gaan in plaats van (voor)lezen regelmatig even 'idols' spelen. Ik speel dan -zittend op de blauwe zitzak- de jury en Bastiaan de kandidaat. Afhankelijk van hoe fit of moe ik ben trek ik dan een gezicht als lachende Gordon of uitgezakte Jerney Kaagman... Allerlei verschillende soorten geimproviseerde liederen krijg ik voorgeschoteld en Bastiaan voelt zich (net als iedere echte idols-deelnemer) een echte ster, die veel prijs stelt op de jury-beoordeling.

Het doet me denken aan vroeger.. Ook ik speelde samen met m'n vrienden dat we popsterren waren. We gebruikten namen als 'The Falling Rocks' (vrije intepretatie van de naam van die band van Mick Jagger) , Marco Bianco en Brian Flashback.

De geschiedenis herhaalt zich. Laatst kwam Bastiaan met z'n buitenspeelvriendjes een concert geven in de woonkamer (hoewel we geen schuifdeuren hebben). De muziek is wat experimenteel, maar ze hebben best een sterke naam: Rockstar! Goeie naam, het woord klinkt nu al bekend....

Ook ben ik van de zomer getuige geweest van een openlucht-concert hier op het woonerf. Er was niet veel publiek hoor. Alleen onze jack-russel Moos en ik waren er. Maar ze kunnen later - als ze carriëre hebben gemaakt - in ieder geval niet zeggen dat er bij de eerste optredens geen hond kwam kijken!