Spook

Als kind was ik geen held (waarmee ik overigens niet wil zeggen dat ik het nu wél ben). Van m'n ouders begrijp ik dat wanneer Swiebertje en Malle Pietje wat al te enthousiast in gesprek met elkaar waren, ik ongeveer al achter het bankstel wegkroop... Later is m'n kinderzieltje wel wat gehard hoor, maar eigenlijk heb ik nog steeds niks met horror-films enzo.

Afgelopen zaterdag kwam Bastiaan's vriendje vragen of we meegingen naar het Halloween-feest in de wijk die aan onze wijk grenst. Wilma was ziek en bibberde al zonder met enge zaken geconfronteerd te worden, maar Bastiaan en ik besloten te gaan.

We verkleedden Bastiaan als spook door een laken om hem heen te binden, maar omdat hij steeds ongeveer zijn nek brak over het stuk laken dat over de grond sleepte knoopte ik het laken aan elkaar en gooide ik de uiteinden over z'n schouders. Door het sjouwen met dat opgeknoopte laken leek hij aan het eind van de avond meer op Quasimodo dan op een spook...

In de wijk waren tuinen volledig omgetoverd tot begraafplaatsen en in op straat geplaatste partytenten liepen spoken en skeletten rond, werden mummy's geopereerd en vloeide de ketchup rijkelijk. Bastiaan stond vorig jaar op de Efteling nog doodsangsten uit bij het huis van de zeven mechanische geitjes, omdat daar een pop die een wolf moet voorstellen op een deur stond te kloppen. Het verbaasde mij daarom dat hij met een steeds groter gemak alle griezels en horror-figuren passeerde, op weg naar snoep. Maar bij sommige adressen vroeg hij z’n vriendje om voor hem daar maar snoep te gaan halen.. We beëindigden de avond met een marshmellow boven een kampvuur.

Over snoepen gesproken. Een dag laten vierde mijn neefje z’n verjaardag en daar kwam ik niet aan snoepen toe. Ik was strontmisselijk geworden en zag er – geheel in de ‘geest’ van Halloween - uit als een spook...