Niet kieskeurig

Dik dertig jaar geleden dreigden onze wegen zich te scheiden, toen drie naaste collega's en ik op andere plekken in de organisatie terecht kwamen. Ik had met succes gesolliciteerd naar een 'functie elders' (een begrip dat tegenwoordig een negatieve lading heeft) en door een grootschalige reorganisatie verhuisden ook mijn collega's naar verschillende organisatieonderdelen van de gemeente Rotterdam, die op diverse plaatsen in de stad lagen. Maar we spraken af dat we in ieder geval één keer per jaar ergens samen zouden lunchen. Dat hielden we veel langer vol dan ik destijds vermoedde, want je weet hoe het vaak gaat met dat soort afspraken: op een gegeven moment komt de klad erin. Maar nee dus; door de jaren heen hebben we aardig wat horecagelegenheden tussen de middag met een bezoekje verblijd. Ook nadat twee van m'n collega's zo'n vijftien jaar terug met pensioen gingen bleven we de afspraak nakomen. 

Twee weken terug waren we daarom verheugd dat we na de Covid-lockdowns weer samen konden afspreken in Hotel New York. Natuurlijk is er wat veranderd sinds de laatste keer: we moesten een QR-code laten zien en we begroetten elkaar niet met de hand maar met een vuistje of elleboog. Maar die aanpassingen hadden we er graag voor over!

Toen op een gegeven moment de bediening de standaardvraag 'heeft u al een keus kunnen maken?' stelde verontschuldigden we ons met de mededeling dat we nog zo met elkaar in gesprek waren geweest dat we de kaart nog niet hadden geopend. Ik koos voor twee Dobben-kroketten met wit brood en mijn buurman ging voor die kroketten met bruin brood. M'n collega's aan de andere kant van de tafel bestelden allebei hetzelfde: een salade met als voorafje tomatensoep.

Nadat de lunch op tafel was gezet werden onze gesprekken al etend voortgezet. Verhalen over vroeger maar ook over bezigheden van nu, verteld met een flinke dosis zelfspot. Anekdotes over spel en sport met leeftijdgenoten bijvoorbeeld, waarbij het voorkomt dat niemand van de krasse knarren de stand meer weet of men geen idee heeft wie er ookalweer aan de beurt is. 

Het viel stil toen de kok ineens naast onze tafel stond. 'Hoe vond u de soep?' vroeg hij aan m'n tafelgenoten die die hadden besteld. 'Eeh... lekker... een beetje vreemd van smaak eigenlijk', was de weifelende reactie. 'Ik moet m'n excuus aanbieden', zei de kok erna. 'U bestelde tomatensoep maar we hebben u per abuis kreeftensoep gegeven!' Dat bleek nauwelijks te zijn opgevallen bij m'n oud collega's, hoewel ze de tomatensoep achteraf bezien dus wel wat merkwaardig vonden smaken...

M'n 'krokettenbuurman' en ik moesten hartelijk lachen om de verstrooidheid van onze overburen, waarbij ik eerlijk aangaf dat dit mij ook zou kunnen gebeuren. 'Dat geloof ik zeker, zei een van de kreeftensoep etende collega's lachend, want jij had toch wít brood besteld bij je kroketten?' Ik keek naar het bruine stuk brood waarop ik zojuist kroket nummer één had geprakt en waarvan ik net smakelijk had zitten eten. En tegelijk keek de bruinbroodbesteller naast me naar het witte stuk brood dat hij inmiddels zonder erbij na te denken voor de helft had verorberd.

Volgend jaar zien we elkaar weer. Waar? Dat maakt eigenlijk niet uit, want we worden sowieso toch steeds minder kieskeurig.