'Hey Marco, heb je zin om morgen mee te gaan schaatsen?' appte m'n zus me gisteren, vrij kort nadat ik van het ijs op de vijver vlakbij ons huis was gestapt met een pijnlijke voet. Het uitstekende botje aan de buitenkant van m'n enkel was beurs door het harde kunststof frame dat aan de buitenkant van m'n schaatsschoen zit. Nooit eerder last van gehad, maar nu dus ineens wel.
Maar nu het eindelijk weer eens zo ver is dat we kunnen schaatsen op natuurijs en het in het begin van deze week zelfs ging over schaatsers die hoopten dit jaar misschien wel het allerlaatste Elfstedenkruisje te kunnen halen wilde ik niet verstek laten gaan. Misschien kon ik bijvoorbeeld met een opgevouwen sok aan de zijkant in m'n schoen de druk op m'n enkel verminderen.
Toen ik bij m'n zus thuis was aangekomen had zij een ander idee. Ze liep weg en kwam even later terug met een paar van die vrolijk gekleurde kleine plastic zakjes die het andere geslacht veelal bij zich heeft voor het geval er sprake is van kleine ongemakjes. Samen grapten we dat we nooit hadden vermoed dat ik daar ooit nog eens om verlegen zou zitten...
M'n zwager reed ons naar een geweldige schaatsplek: het riviertje Het Waaltje in Hendrik-Ido-Ambacht. En nadat ik toch maar in eerste instantie die gevouwen sok in m'n schaatsschoen stopte schaatsten we kilometers lang door een typisch Nederlands winter-tafereel. We passeerden fraaie rietkragen, mooie tuinen en huizen, af en toe een groot wak vol eenden en hoentjes en vooral veel mensen die zich vermaakten. De opgevouwen sok deed wat hij moest doen, de temperatuur was boven nul, het was windstil en er scheen een vaal zonnetje. Het was genieten!
Eind van de middag kwam ik, na een bezoek aan m'n ouders, weer thuis en graaide ik naar m'n huissleutels. Maar wat voelde ik nou voor raars in m'n jaszak? Ach natuurlijk, mijn herinnering aan mijn langste schaatstocht uit 2021!
Nee, een Elfstedenkruisje zal er wel nooit van komen, maar ik heb sinds vandaag wél een inlegkruisje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten