Aandacht en vriendelijkheid

Vorige week vergezelde ik m'n ouders, die hun vaccinatie konden halen. Onderweg naar de Dordtse sporthal DeetosSnel waren we nieuwsgierig naar hoe het een en ander daar geregeld zou zijn. Want als je de critici moet geloven en je op krantenberichten vertrouwt lijkt het wel of we dit soort zaken in Nederland niet zouden kunnen organiseren. We begonnen te laat, het tempo lag niet hoog genoeg, we kregen te weinig AstraZenica-vaccins geleverd, iemand die zich wilde laten testen werd per abuis gevaccineerd, en ga zo maar door.

Maar al gauw werd ons duidelijk dat het toedienen van de vaccins goed was georganiseerd. Misschien wel té goed. Bij het oprijden van de bijna lege en dus zeer overzichtelijke parkeerplaats stuitten we op allerlei zeer bereidwillige vrijwilligers in oranje hesjes die ons naar een van de vele vrije parkeerplaatsen loodsten. Ook nadat we waren uitgestapt deed iedereen zijn best om ons zo vlot mogelijk en ongeschonden de sporthal te laten bereiken. Ik heb het idee dat wanneer we niet in een anderhalvemeter-samenleving hadden gezeten, ze ons met z'n allen naar de ingang van het gebouw hadden gedragen. Nu stond er elke paar meter iemand vriendelijk te wijzen naar de voordeur. Daar werden we opgewacht door een meneer die controleerde of we alle benodigde papieren bij ons hadden, waarna hij ons doorstuurde naar een loket, waar we ze mochten laten zien. 

Alsof we onderweg waren naar een spannende Efteling-attractie (die op dit moment niet druk bezocht werd) zigzagden we ons richting een dokter die de papieren checkte en ons naar een ruimte stuurde waar enkele mensen ons opwachtten om de prikken te zetten. Dat was zo gepiept en daarna moesten we een kwartiertje plaatsnemen in een wachtruimte, om te bezien of de prik geen nare reacties gaf. Dat bleek gelukkig niet zo, waarna buiten de bevlogen verkeersregelaars ons gelukkig weer richting de juiste auto wisten te sturen.

Weer in de auto richting huis moesten we eigenlijk een beetje bijkomen van de overdaad aan aandacht en vriendelijkheid van al die mensen. Het is natuurlijk hartstikke goed, maar juist in deze lockdown-tijd zijn we dat niet zo gewend. Ik vertelde dat het me deed denken aan mijn bezoek aan Japan van vele jaren terug. Destijds werd ik na enkele dagen doodmoe van al die glimlachende mensen die deuren voor me openhielden en almaar vroegen hoe het met me ging. Ik weet nog dat ik aan het eind van de week letterlijk zere kaken had van het de hele tijd glimlachen, knikken en buigen naar iedereen.

Maar nogmaals: hartstikke fijn dat het prikken van de ouderen zo goed is georganiseerd, met een portie aandacht die te vergelijken is met een bezoek aan een land aan de andere kant van de wereld. En deze aandacht is helemaal gratis, in tegenstelling tot een vliegreis naar Japan. Want die heb je niet voor een prikkie!