Spelen met fantasie

Eens in het jaar wandel ik met familieleden door mijn geboorteplaats Dordrecht, waar we vandaag de dag geen van allen meer wonen. Dit jaar was het een mannen-aangelegenheid en verkeerde ik in gezelschap van mijn vader en m’n broer. De route varieert per jaar, maar het is de gewoonte dat we starten bij het huis van RTL-nieuwslezer Antoine Peters. Dat klinkt op zich niet zo logisch, maar dat is nou eenmaal het laatste huis waar wij destijds woonden in Dordt. Dit jaar liepen we daar vandaan via het huis waar mijn vaders ouders lang gewoond hebben (in de Soembastraat) richting het Wantijpark. 

Het Wantijpark was het park waar in mijn vroege jeugd veel foto’s zijn genomen. Op zonnige dagen in 1961 was het waarschijnlijk een lekkere wandeling met de kinderwagen waard om een bezoekje te brengen aan het hertenpark aldaar (waar overigens ook geiten en pauwen bivakkeerden). Later gingen er we af en toe naar de grote speelweide of naar het aloude Wantijbad. En daarnaast waren er ook nog de bruiloftsfeesten van m’n opa en oma of ooms en tantes die vaak werden gevierd in het Wantijpavilioen. 

Ook gingen we in m’n jonge jaren wel eens kijken naar de ‘schietmuur’, die er (lazen we nu op Google) in 1919 was neergezet door het Korps der Pontonniers, nog voordat in de crisisjaren het park werd aangelegd. In mijn geboortejaar werd er voor het laatst nog echt geschoten, lees ik op internet. Zou dat nou toeval zijn, of herinner ik me goed dat ik destijds zó schrok van de knallen dat ik uit m’n kinderwagen stuiterde, waarna men besloot om er maar mee op te houden?

Toen we afgelopen vrijdag op die schietmuur afliepen zei m’n vader dat op het grasveld ervoor vroeger nog een klein ijzeren roeibootje had gestaan, waar kleine kinderen in konden ‘spelen’. Ik realiseerde me dat ik inderdaad thuis een foto had liggen van mezelf, staand in dat bootje. Want veel meer dan erin staan kon je eigenlijk niet in dat saaie ding. Dat is goed voor de ontwikkeling van de fantasie bij kinderen, zeiden ze dan vroeger... Maar daar merk ik bij mezelf dan toch weer weinig van. Misschien had ik nog wat lánger in het bootje moeten staan?

Vanaf het Wantijpark liepen we langs Villa Augustus en de Noordendijk naar de Groothoofdspoort. Daar aten we een hapje en wilde ik een foto van ons drietjes maken. Maar de lunch was al op en lege borden op een foto is ook zo wat. Dus gebruikte ik tóch maar mijn destijds in dat bootje opgedane fantasie en maakte ik een foto met op de achtergrond het Groothoofd, en op de voorgrond onze eigen grote hoofden...