Muziek-les

In de laatste dagen van ieder jaar is bij mij de behoefte nog wat groter dan anders om Bastiaan te vertellen naar welke muziek mijn generatie vroeger luisterde. Nee, ik geef hem geen muziek-les, maar ik vind kennis van muziek uit de vorige eeuw ook voor milennials onderdeel van de algemene ontwikkeling. En gelukkig heeft mijn zoon een verbazingwekkend goed geheugen als het om muziek gaat.

Groot was daarom mijn verbazing toen we vorige week door Rotterdam reden en vanuit de Top 2000-studio 'Dynamite' de speakers van mijn autoradio werd ingesmeten. 'Wat is dit?', vroeg Bastiaan. 'Dit is MUD' antwoordde ik enigszins verontwaardigd. 'In de eerste helft van de jaren zeventig was dit dé muzieksensatie in de hitparade. En ook ik was - als veertienjarig jochie - helemaal idolaat van deze ‘teenybopperband’.

Ik had het hem blijkbaar nog nooit verteld, want ook Tigerfeet, The cat crept in en L'L'L'Lucy zei hem helemaal niets... Zelfs Lonely this christmas was hem blijkbaar nooit opgevallen tussen alle met sleebel-geluiden overladen kersthits.

Nu terugkijkend op een paar decennia snap ik ook wel dat MUD niet tot de hoogtepunten van de popmuziek behoort. Ik ga nu niet achteraf met modder gooien, maar het was slechts een slim bedachte (en korte) rage. Net als bijvoorbeeld The Sweet, Slade, The Rubettes, The Bay City Rollers en Racey.
Maar ik was als jonge tiener gek op MUD! Die muziek! Die dansjes! En die stoere zanger Les Gray, met z'n lange rood- of geelgekleurde colbertjes en zijn zonnebril. Ik heb even moeten zoeken, maar vond nog een foto van mezelf uit 1975 waar de invloed van MUD en Les Gray duidelijk zichtbaar is.

Zeg nou zelf: met die zonnebril en dat haar wás ik toen gewoon Les Gray. Ook less bold trouwens...