Lee

De jaren zestig met z’n sex, drugs and rock ‘n roll lagen danwel achter ons, maar de jaren zeventig waren ook best nog ‘wild’. Op het witte doek, op tv, in boeken en tijdschriften was men een stuk minder preuts dan vandaag de dag en de gemiddelde popmuzikant had meer groupies dan hits. En toen was daar op een dag tijdens een uitzending van Willem Duys’ Voor De Vuist Weg een oerdegelijke man uit Ridderkerk, die werkte in de Rotterdamse haven maar die avond heel Nederland liet horen dat hij ook goed kon zingen. De tv-kijkers sloten deze ‘man met bril’ (of eigenlijk ‘bril met man’) in hun hart en een carrière vol met gouden platen én een gouden microfoon ging van start.

En zelfs tot vandaag de dag kan niemand om hem heen. Bij Feyenoord, bij de start van de Rotterdamse Marathon... overal hoor je het ‘You Never Walk Alone’. Ik heb het natuurlijk over Lee Towers. Dé Lee Towers, die mede zo ver is gekomen omdat hij zijn ellebogen gebruikte. Ook ik kon de afgelopen week niet om deze Rotterdamse gigant heen, want ik kreeg een rondleiding dóór de Lee Towers!

Omdat ik snap dat dat wat raar klinkt, leg ik het even nader uit. De opvallende kantoortorens aan het Rotterdamse Marconiplein waar ik tot zo’n vijf jaar terug werkte zijn inmiddels omgebouwd tot woningen en hebben de naam ‘The Lee Towers’ gekregen. Afgelopen maandag kreeg een kleine groep mensen die er ooit heeft gewerkt de gelegenheid om een kijkje te nemen in hun oude kantoor. En dat was best bijzonder. Niet alleen was er enorm veel veranderd, op heel veel plaatsen werden we herinnerd aan de naamgever van de gebouwen. Grote plaquettes van Lee, tot zelfs in de lift afbeeldingen van gouden microfoons en een heuse Walk of Fame-ster op de vloer in de hal. Rondlopen op de verdiepingen waar we vroeger werkten was raar. Niks was meer herkenbaar van de brede gang, de ruime kamers en bijvoorbeeld de toiletruimtes. Het leek op een hotel, met smalle donkere gangetjes met veel deuren. Er was er niets mee wat herinnerde aan vroeger, op het uitzicht na.

Wél was het apart dat we op deze windstille winterdag een kijkje konden nemen bovenop een van de torens, op een fraai dakterras. Hier vandaan was het uitzicht nóg mooier! ‘I can see clearly now’, wilde ik bijna gaan zingen, maar ik was bang dat ik iemand met mijn elleboog van het dak zou stoten. Eerlijk gezegd konden de appartementen in de Lee Towers ons niet erg bekoren. Strak zwart-wit ingericht en vrij klein. Zelfs het penthouse op de bovenste verdieping vonden we klein. ‘Ik stel me bij een penthouse wel iets anders voor’ hoorde ik iemand zeggen. Waarop ik zei dat ik bij een Penthouse ook een heel ander beeld had.

Dacht ik toch weer even terug aan die jaren zeventig, toen Lee zijn carrière begon en hij nog werkte in die haven die we hier vandaan zo mooi konden zien liggen...