Tijdreizen

Ik besefte laatst dat ik al een fulltime baan had toen ik net zo oud was als Bastiaan nu is. Ik ben na mijn middelbare school niet meteen gaan studeren (zoals zoonlief wél doet), maar heb dat later in de avonduren gedaan. Eind 1980 ging ik werken in het Rotterdamse stadhuis. Ik woonde nog thuis en zei ‘s avonds tegen m’n ouders dat ik al snel carrière had gemaakt, want ik zat al boven de burgemeester. Letterlijk was dat namelijk zo; mijn kamer bevond zich twee verdiepingen recht boven de kamer van toenmalig burgemeester André van der Louw. Ik kijk nog altijd met weemoed terug op die eerste jaren. Het werk stelde niet zo veel voor in vergelijking met wat nu van me wordt gevraagd, maar de werkomgeving en de locatie was top.

Inmiddels zijn we 39 jaar verder, heb ik een flink aantal functieveranderingen en reorganisaties meegemaakt, stond mijn bureau op diverse locaties (Stadskantoor, Europoint, WTC, Schiedamsesingel, Wilhelminakade) maar werk ik nog altijd voor de gemeente Rotterdam. En minimaal een keer in de week moet ik voor overleg met de wethouder in het stadhuis zijn (overigens zeggen we altijd ‘op’ het stadhuis, maar in de praktijk is dat te gevaarlijk). 

Misschien heeft het met de leeftijd te maken, maar steeds vaker geeft me dat een gevoel van melancholie. Hier liep ik ooit als jong broekie rond..! Vorig jaar organiseerde ik een kennismakingsbijeenkomst met onze nieuwe wethouder en vroeg ik zijn secretaresse een vergaderkamer te reserveren, omdat we niet met z’n allen in de kamer van de wethouder zouden passen. Ze had kamer 313 voor me geregeld en op de dag zelf ging ik (als organisator van de bijeenkomst) wat eerder naar die kamer toe dan de anderen. En pas toen ik het stadhuis instapte realiseerde ik me dat 313 de kamer was waar ik destijds (boven de burgemeester) zat, en waar ik al decennia niet meer was geweest. De oude kantoorkamer was omgebouwd tot een vergaderzaal. Toen ik de deur van kamer 313 opende en naar binnen liep voelde het net alsof ik een bezoekje bracht aan m’n oude school, stiekem in m’n eentje. Ik keek vanuit het raam neer op de Coolsingel en het voelde alsof ik was teruggegaan in de tijd.

Terug naar de tijd dat er op de begane grond nog geen beveiligingspoortjes nodig waren. Beveiligingspoortjes die het gevoel van reizen in de tijd overigens alleen maar versterken. Ik ben (in tegenstelling tot mijn gezinsleden) geen fan van Star Trek, maar elke keer dat ik in de ronde cabine stap die ik moet openen met mijn pas, voelt het alsof ik naar vroegere tijden wordt getransporteerd. ‘Beam me up, Scotty!’