Commodore

Alweer een poosje terug hebben we samen met mijn schoonfamilie lootjes getrokken, aan de hand waarvan we straks met de kerst kado’s voor elkaar kopen. En sinds die tijd denken we zo af een toe eens na over wat we op ons wensenlijstje zouden kunnen zetten. Inmiddels heb ik een aantal leuke en handige dingen bedacht, maar ook zie ik al winkelend regelmatig van die producten waarbij ik even twijfel. Van die dingen waarbij ik even stil blijf staan omdat het misschien geinig is om aan te schaffen, maar waarvan ik diep in m’n hart weet dat ik het nauwelijks zal gebruiken.
Zo zagen we laatst in de Media Markt een mini-versie van de aloude Commodore-spelcomputer. En op dat kleine moderne apparaatje zijn veel van de spellen te spelen die we in de jaren tachtig speelden op de échte Commodore. Die Commodore die nog vergezeld ging van een cassettespelertje (niks floppy, CD of harddisk!). In de winkel was de mini-versie verbonden met een scherm, waarop een van mijn favoriete games van destijds te zien was: Boulderdash!; een poppetje dat in een verticaal landschap diamanten moet zien te pakken en daarbij moet voorkomen dat hij geplet wordt door rotsblokken (klinkt sensationeel, toch?).

Nou heb ik (vooral de laatste jaren) vrij weinig met games. Maar toen in de Media Markt eerst Wilma en daarna Bastiaan Boulderdash begonnen het te spelen ging m’n hart open. Niet dat ik de mini-Commodore op m’n wensenlijstje voor de kerst heb gezet hoor. Maar toen we weer thuis waren heb ik wel even onze echte ouwe Commodore van de vliering gehaald om hem eens goed te bewonderen. Ergens op aansluiten had geen zin, want het apparaat en het cassettespelertje werken al lang niet meer.

Maar in gedachten bracht het apparaat me terug naar de jaren tachtig waarin de Commodore me vele lange avonden plezier bezorgde. Niet te verwarren trouwens met de Commodores, die me eind jaren zeventig plezier bezorgden tijdens avonden waarop de schoolfeesten plaatsvonden.