Ola

Vooral in het begin van onze vakantie, toen de 35 graden regelmatig werd overschreden, ging er geen dag voorbij zonder een ijsje. We haalden soms schepijs bij de camping-kantine, maar met enige regelmaat kwam er ook een knul met een Ola-karretje langs de kampeerplekken lopen. Hij had niet alle soorten ijsjes bij zich, maar nam telkens uitgebreid de tijd om op de poster aan te wijzen welke ijsjes hij wel en niet had.

Wanneer ik een Ola-ijsje koop en ik zie die poster met welke soorten men verkoopt denk ik vaak terug uit de ijsjes uit mijn jeugd. Vooral aan die van Ola, het merk dat ook in die tijd - ondanks de concurrentie van Caraco (Mexicaantje, oranje hoed, Caraco-ijs, geweldig goed) en het Belgische IJsboerke - het populairst waren. Toen ik het er een paar dagen terug met Wilma over had vroegen we ons af wat ook al weer onze favoriete ijsjes waren in de tijd dat Magnum nog niet naast de Cornetto’s stond, maar thuishoorde in het rijtje van Starsky and Hutch en Miami Vice. Wilma noemde klassieke waterijsjes als bijvoorbeeld de dubbellikker, maar ik moest er toch wel even goed over nadenken (wat overigens af en toe geen kwaad kan in vakantie-tijd).

‘Ons’ ijs- en patatloket begin jaren ‘80

Ik probeerde de Ola-poster voor de geest te halen die hing bij het ijs- en patatloket van de camping waar we de zomerweekends destijds doorbrachten. Op een gegeven moment zag ik in gedachten naast de gouwe-ouwe Raket en onverwoestbare Split de Choco Rock verschijnen; een gewoon roomijsje met een dun laagje chocola eromheen. Tijdenlang was deze bescheiden versie van de latere Magnum mijn favoriet. Op één zomer na; toen de Choco Advocaat aan het assortiment was toegevoegd; een zelfde soort ijsje met geel advocaat-ijs. Maar ik vermoed dat het toch weinig succesvol was, omdat het in no-time weer van de kaart was gehaald. 

Tja, zo gaat dat nou eenmaal. Of je nou advocaat heet als trainer of advocaat bent als Bram of als Ola-ijsje, als het niet lekker meer loopt wijzen ze je ijskoud het gat van de deur of van de vrieskist...