Trots

De stukjes die ik op deze pagina schrijf zijn in een aantal categorieën te verdelen. Soms gaan ze over herinneringen aan vroeger tijden of over dingen die we nu als gezin (inclusief huisdieren) meemaken, af en toe koketteer ik met m’n klunzigheid en/of verstrooidheid en zo nu en dan laat ik zien hoe trots wij zijn op onze zoon. En wie schrijft over zichzelf of z’n gezin stelt zich kwetsbaar op. Dus voordat lezers van dit stukje gaan denken ‘daar komt ie weer met een stukje over hoe trots hij wel niet is op z’n zoon’ zeg ik jullie hierbij toe dat dit - hoe trots ik in de toekomst ook zal zijn - de laatste keer is dat er er zo mee te koop loop. Eeuh, voorlopig dan...

Gisterenavond vond op het Capelse Comenius-college de uitreiking van de VWO-diploma’s plaats. Dit jaar zaten ook de paps en mams van Bastiaan tussen vele andere ouders gepropt in de loeihete aula. Toen de geslaagden kwamen aanlopen werden ze met luid applaus ontvangen en na wat inleidende presentaties werden ze een voor een in het zonnetje gezet door een van de leraren.

Bastiaans mentor vergeleek daarbij een aantal leerlingen met een boom en noemde hem daarbij een eik. In haar toelichting hierop had ze het onder meer over ‘tijd nodig hebben, overvloedige wijsheid, wortels die zich verdiepen en takken die zich uitspreiden’. Ze had het ook kunnen hebben over ‘groot’ (want het is een boom van een vent) en ‘stoer’ (want dat was hij zeker in zijn samen met zijn moeder gekochte pak). In plaats daarvan noemde ze ook nog ‘bescheidenheid’, ‘humor’ en ‘veel online (!)’; dingen waar ikzelf niet zo gauw aan denk bij een eik. Maar ach, ‘wees blij dat ze je een eik noemt in plaats van een eikel’, zei ik achteraf tegen ‘m.

Na een muzikaal intermezzo werden de geslaagden (inclusief de bonsai, de palmboom en onze hoge eik) met vier tegelijk naar voren geroepen om het diploma te ontvangen en te ondertekenen, onder belangstelling van een horde fotograferende ouders. En toen dat achter de rug was, werd een groepje ‘high potentionals’ gevraagd om nogmaals naar het podium te komen. Ook de eik boomde desgevraagd naar voren, waar hij te horen kreeg dat dit selecte groepje was uitgenodigd om lid te worden van de ‘Socrates International Honour Society’; een netwerk voor Nederlandse topstudenten. Tja, en toen kwam bij ons toch weer die trots opzetten...

Na afloop spraken we verschillende leraren en leraressen, die het natuurlijk leuk vonden om ook nog even met Bastiaan voor Wilma’s camera-lens te gaan staan. Na een van die fotosessies zei z’n scheikundeleraar tegen me dat hij zojuist een cadeautje van een leerlinge had gekregen dat hij eigenlijk te danken had aan Bastiaan. Ik liet blijken dat ik niet wist waar hij het over had. Net als vrijwel iedere achttienjarige vertelt onze zoon thuis niet zo veel over wat hij op school uitspookt en meemaakt. De docent vertelde dat een klasgenote een tijd lang niet goed in haar vel zat, maar dat ze was opgefleurd nadat Bastiaan naast haar was gaan zitten en haar was gaan helpen. Uiteindelijk was scheikunde haar zó goed afgegaan dat ze haar leraar nu met een cadeautje had bedankt. En het klinkt waarschijnlijk gek, maar dat verhaal over die hulpvaardigheid vervulde mij bijna nog meer van trots dan de goede cijferlijst of persoonlijke uitnodigingen van Socrates, Plato of Aristoteles. 

Maar over trots ga ik het dus sowieso niet meer hebben. Voorlopig dan...