Dubbel

Tot nu toe had ik ieder verzoek om tijdens verkiezingen medewerker van een stembureau te willen zijn naast me neergelegd. Maar toen een tijdje terug er weer zo'n vraag in mijn mailbox stond besloot ik er maar eens positief op te reageren. Dus fietste ik gisterenmorgen net na 6 uur langs het donkere en mistige Kralingse Bos op weg naar stembureau 208, ergens in Crooswijk.

Even later stond ik samen met een aantal mij niet bekende andere stembureauleden alles in orde te maken, zodat vanaf half 8 drommen mensen zouden kunnen binnenkomen om hun dubbele stem uit te brengen op kandidaten voor het bestuur van de provincie en van het waterschap. Zouden kunnen... In theorie.

De dubbele stembussen (met op de krat erachter
onbedoeld een soort stemadvies...)

De praktijk was anders. Crooswijk bleek - zoals verwacht - niet warm te lopen voor de bestuurlijke toekomst van de provincie en het waterschap. En daar leek de organisatie van de verkiezingen in Rotterdam vooraf geen rekening mee te hebben gehouden. Ik zat namelijk op een dubbel stembureau om de grote toestroom aan te kunnen. Dus zaten we in een zaaltje met een dubbel aantal stembureauleden (2 maal 4), een dubbel aantal stemhokjes (2 maal 3) en een dubbel aantal stembussen (2 maal 2). Om te voorkomen dat de bezoekers van de twee stembureau's dwars door elkaar heen gingen lopen waren paaltjes met linten gespannen en was met geplakte pijlen op de vloer de looprichting aangegeven.

Het bleek allemaal niet echt nodig. De paar-honderd mensen die de moeite namen om het dubbele stemlokaal te bezoeken zouden elkaar ook zonder linten en pijlen niet in de weg hebben gelopen. Anders dan ik had verwacht gedroeg iedereen zich bovendien - zonder uitzondering - gedisciplineerd en was men bijzonder vriendelijk. In ons dubbele stembureau hebben we geen enkel agressief of dwars figuur meegemaakt. En eigenlijk maakte dat het ook wel een beetje saai... 

Totdat die geheel in het wit geklede man binnenkwam, met in zijn wandelwagen een eveneens in het wit uitgedost kindje. Ook zijn vrouw was meegekomen. De man was zeer enthousiast en begroette iedereen meteen hartelijk. Hij beschouwde het uitbrengen van een stem als een feest, dat was wel duidelijk. Nadat hij de (in zijn ogen) juiste vakjes rood had gekleurd stopte hij de formulieren in de stembussen en gaf hij ons ieder persoonlijk een hand. De man kwam uit Iran en het ontroerde hem duidelijk dat hij nu in een land als Nederland zijn stem mocht uitbrengen. Uitbundig zwaaiend verliet hij het stembureau.

Ik hoor mopperende landgenoten wel eens 'of je nou door de hond of de kat gebeten wordt' als argument gebruiken om niet te stemmen. Maar deze wit-geklede bezoeker van ons stembureau komt uit een regio waar serieuzere zaken aan de hand zijn dan de beet van een huisdier. Volgens mij is hij beter in staat dan wij om een begrip als 'vrijheid' op zijn juiste waarde in te schatten.

Alleen al dat besef maakte mijn lange dag achter de tafels van het stembureau goed. Dubbel en dwars!