Kano's en buien

Toen ik onlangs op een vrije dag in m'n eentje een stuk ging fietsen door de Krimpenerwaard doorkruiste ik op een gegeven moment het Loetbos en realiseerde ik me weer hoe mooi het daar eigenlijk was. En toen ik langs de waterkant een paar kano's zag liggen wist ik het zeker: hier moesten mijn zoon en ik binnenkort maar eens peddelend de natuur gaan ontdekken!

Afgelopen zondag was het zo ver. Op Buienradar had ik de hele ochtend al onweersbuien op ons zien afkomen die wanneer ze in onze omgeving terechtkwamen spontaan verschrompelden, dus ik besloot om me niet langer iets aan te trekken van de blauwe en rode vlekken die volgens m'n 'buien-app' zogenaamd in onze richting dreven.

De beheerder van het kanocentrum was blij met ons als klant. Er zaten genoeg mensen ijsjes te eten en te relaxen, maar 'dankzij internet en Buienradar durft er vandaag niemand te kanoën', zei hij, 'terwijl het in de praktijk bijna altijd reuze meevalt'. We voelden ons dus vrij stoer toen we, nadat we de spullen in een tonnetje hadden gedaan, in de kano stapten. De kanoverhuurder gaf ons nog een routetip en rustig peddelden we weg.

Onderweg genoten we van het uitzicht. Zo dicht bij huis zo'n mooi natuurgebied..! We voeren langs weiden en door bossen en op een gegeven moment leek het zelfs wel een soort van mangrovegebied waar we in terecht waren gekomen. Af en toe passeerden we ganzen, zwanen, waterhoentjes en wat ander klein grut, maar verder was er vooral veel rust. 

Toen we na een poosje onder een klein bruggetje doorvoeren zagen we twee wandelaars die ons vriendelijk groetten. 'Ze zeiden niet veel, maar mijn god wat doet het me goed dat ik weer stemmen hoorde' zei mijn in de grote stad geboren zoon toen met enig gevoel voor dramatiek.

Tja, als je niet van rust houdt en toch wilt kanoën moet je naar de Ardèche gaan, dacht ik toen. Alweer lang geleden hebben Wilma en ik daar een lange kanotocht afgelegd met mijn neef René en zijn aanstaande echtgenote. Dat was andere koek! Dat was vooral in het begin ook genieten, maar naarmate de tocht langer duurde en we steeds weer stroomversnellingen moesten zien te doorstaan toch vooral ook afzien. Het was in de tijd dat we nog zonder navigatie naar Zuid-Frankrijk reden ('ik zéi toch net dat we er daar af hadden gemoeten') en om dan vervolgens ook nog eens in een bootje discussies over de richting en elkaars stuurkunsten te voeren is best veel gevraagd aan een (toen nog) jong stelletje.

Twee op exact hetzelfde moment genomen foto's,
maar vanuit een andere hoek...

Het viel ook niet altijd mee om van het uitzicht te genieten én tegelijkertijd de kano tussen linke rotspartijen door te laveren. Op een gegeven moment ging het me trouwens opvallen dat vooral bij de naaktstrandjes die we passeerden we vaak nét te laat de boot bijstuurden.

Toen we ver voor ons veel mensen op de rotsen links en rechts van het water zagen zitten voelde Wilma (dit keer figuurlijk) nattigheid. Daar was natuurlijk wat te beleven... daar was de moeder der stroomversnellingen! Ook René's kano-genote stapte uit, waarna wij als stoere mannen besloten de stroomversnelling samen te trotseren. 
Het resultaat laat zich raden...

Enkele meters verderop stapten de dames droog en de heren kletsnat weer in de kano en werd de steeds vermoeiendere tocht vervolgd. 
Toen we na afloop in het busje zaten dat ons terug naar het beginpunt van het parcours reed konden we er weer om lachen. 

Maar al met al heb ik Wilma na deze dag nooit meer in een kano gekregen. 
Wanneer we tijdens een van de vele vakanties erna een kano-gelegenheid tegenkwamen zag ik bij haar de bui al hangen, ook zonder internet en App...