Het handige hoesje

Liggend in het gras met het avondzonnetje op m'n rug vraag ik me af wat ik dit keer op m'n blog zal zetten.

Dat onze zoon vanaf vandaag vakantie heeft en dankzij een fraai rapport volgend jaar naar de derde klas van Tweetalig VWO gaat? Neh! 

Dat ik het vakantiegevoel nog niet heb omdat er nog veel te veel gedoe op kantoor is? Pfoe, ook maar niet... 

Iets over wereldkampioen Duitsland? Tja, de afkeer van dat land is wat mij betreft al lang en breed over, maar om er nou een leuk stukje over te schrijven in een blog...

Toen zondagavond de verlenging van de finale was afgelopen vertrok ik bij m'n ouders in Zwijndrecht richting huis. Het was al laat en voor juichende Duitsers met een beker hoef ik niet persé langer op te blijven. Net toen ik op de snelweg richting Capelle aan den IJssel reed vroeg ik me af waar ik m'n gsm had gelaten. Ik voelde op de donkere stoel naast me, 'in' het portier en tussen de stoelen, maar kon 'm niet vinden.
Shit! Ik had 'm bij m'n ouders laten liggen. Ik wilde zo snel mogelijk terug maar kon pas net voor de Brienenoordbrug - toen ik al bijna thuis was - de snelweg af om te keren. Terug bij m'n ouders hoorde ik de juichende Duitsers alsnog en al met al was ik dus toch laat thuis.

Het zal dus wel door slaapgebrek zijn gekomen dat ik de volgende ochtend alwéér mijn telefoon vergat. Ik kwam er achter toen ik op kantoor was. Ik had 'm laten zitten in dat handige gsm-hoesje dat ik vorige week op m'n fietsstuur had gemonteerd. Snel rende ik naar buiten om vervolgens gelukkig te ontdekken dat hij nog niet was gejat. Mazzel natuurlijk dat de fiets niet zo opvalt tussen al die andere fietsen in de stalling. Het zou wat anders zijn wanneer je zoiets flikte op een drukke doorgaande weg... Toch?

De dag erna had ik een vergadering op het stadhuis aan de Rotterdamse Coolsingel. Voor het overleg begon babbelden we wat - zoals gebruikelijk - over koetjes en kalfjes en schonken we koffie in.
Toen we begonnen fluisterde degene die naast me zat 'is dat nou jouw telefoon of die van mij?', wijzend naar het schermpje dat tussen ons op tafel lag.
'Die is van mij' antwoordde ik, maar toen ik goed keek bleek-ie inderdaad van m'n buurman te zijn.
Op dat moment sprong ik op, meldde ik snel dat ik naar m'n fiets moest omdat daar m'n telefoon nog op zat en stormde ik naar buiten.

Aangekomen bij het fietsenrekje langs een van de drukste boulevards van Nederland constateerde ik dat ik alweer mazzel had: m'n gsm zat ook nu weer nog in het hoesje op m'n stuur.

Tja, een ezel stoot zich in het algemeen geen twee keer aan dezelfde steen! Maar die heeft makkelijk praten, want die heeft geen gsm, en zeker niet zo'n mooi hoesje op z'n fietsstuur.

Misschien is dit wel een aardig stukje voor m'n blog, bedacht ik nadat ik het had opgeschreven.