En argumenten om zaken op een bepaalde manier te organiseren omdat het dan efficiënter gebeurt worden een tijdje later weer weggehoond omdat besloten wordt het toch anders te gaan doen. De ene keer is centraliseren hét modewoord, maar een poosje later is decentraliseren de mode-trend.
Maar ik wil niet te zuur klinken hoor. Je moet nou eenmaal tegen dit soort dingen kunnen wanneer je in een grote organisatie werkt.
Gevolg is wel dat het tegenwoordig veel vaker dan vroeger voor komt dat er afscheid wordt genomen van collega's. Volgende week zwaaien we er weer vijf uit. We drinken een slok, geven ze een kleinigheid en zetten een afscheidsgroet op een kaartje en dat was het dan...
Dat was een aantal jaar geleden anders. Wanneer er iemand afscheid nam werd alles uit de kast gehaald om er een bijzondere gebeurtenis van te maken.
Een afscheid dat me altijd is bijgebleven is dat van m'n toenmalige bureauhoofd, ergens in het begin van de jaren negentig. Samen met drie collega's van destijds waren we vele avonden bezig met het bedenken van een eigen versie van de kwis '2 voor 12' en filmden we op kantoor de fragmenten aan de hand waarvan op de avond van het afscheidsfeestje de vragen konden worden gesteld. Dolle pret was het tijdens het op video vastleggen van onze imitaties van de vertrekkende collega en van onze interpretatie van het toen populaire Medisch Centrum West, waarbij we in de avonduren met pruiken en witte jassen gillend over de gangen van ons kantoor renden...
Ook op de afscheidsavond zelf kon iedereen er hartelijk om lachen. En dan nog de napret! Toen we het er maanden later nog eens over hadden zei 'n collega van me dat hij mijn imitatie van een vrouwelijke wethouder zo geweldig had gevonden, vooral omdat ik zo'n tuttige damesblouse aan had gehad...
Toen schoot ík in de lach... Dat was namelijk een blouse van mezelf, al was hij al wel een poosje uit de mode.
