Ik was helemaal niet zo'n wildebras, maar had toch regelmatig allerlei beschadigingen. Een gat in m'n kop op het schoolplein (zie blog van vorige week), een diepe snee in m'n duim vanwege een braam aan grote metalen plaat tijdens een demonstratie op m'n vaders werk, een beschadiging vlak boven m'n oog vanwege een haak aan zo'n rekje in de supermarkt, een uitgescheurde neusvleugel omdat ik tegen een muur fietste; dat soort dingen...
En dan was er nog die keer dat ik twee middenvoetsbeentjes brak. M'n moeder mopperde regelmatig over de gaten in mijn spijkerbroek als gevolg van het voetballen op het plein voor de middelbare school (zie ook blog van vorige week). Ook tijdens het voetballen met een tennisballetje op asfalt maakte ik slidings die zorgden voor gaten in de broek en de huid (zie blog van deze week!) op kniehoogte. Toen in ondanks een voetbalverbod van mijn moeder weer een keer een gat in m'n broek was gevallen besloot ik een smoes te verzinnen. Ik was niet gevallen met voetballen (want dat deed ik immers niet meer), maar ik was gevallen van onze keldertrap! Toen ik van school thuiskwam was er niemand anders thuis, dus zette ik een valpartij in scene. Het kleedje onderaan de trap legde ik scheef (daar was ik namelijk lelijk op terechtgekomen) en halverwege de trap liet ik een schoen op een tree ballanceren (waar ik dus zogenaamd over gevallen was). Voor alle duidelijkheid: niet alleen een doorgewinterde detective zag dat mijn verhaal niet helemaal klopte. Ook mijn moeder dus niet en ik kreeg flink de wind van voren.
Nu zou ik toch wel weten dat eerlijkheid het langst duurt, en liegen dus het kor(t)st. En zaken als 'een gewaarschuwd mens telt voor twee' of 'een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen...' Maar nee hoor; exact 24 uur later hinkelde ik mijn ouderlijk huis binnen, waar ik mijn moeder de gebeurtenis van gisteren aan mijn tante hoorde vertellen. Ik strompelde de huiskamer in en zei 'en vandaag heb ik weer wat, want ik heb iets gebroken in m'n voet'. Met het voetballen had iemand met de punt van zijn schoen vol tegen de bovenkant van mijn voet geschopt.
Ik bleek gelijk te hebben en vanwege twee gebroken middenvoetsbeentjes zat ik zes weken in het gips. Voetballen zat er dus even niet in, maar keepen ging eigenlijk best goed. Wanneer ik m'n doel uit kwam met m'n gipsen poot vooruit maakte dat nogal indruk op de aanvallers van de tegenpartij.
Ondanks de kapotte knieen en voetbreuken wilde ik in ieder geval mee blijven spelen, koste wat het korst...
