Vlakbij Venlo

Deze zomervakantie zitten we vrij dicht bij huis. We zijn - precies toen een periode met tropisch weer begon - neergestreken vlakbij Venlo; de woonplaats van Wilders. Belfeld heet het hier. Droompark Maasduinen ligt letterlijk 500 meter van de (open) grens met onze duits-sprekende mede-europeanen en het voelt hier echt als een stukje buitenland in Nederland, al kan in me voorstellen dat menig geblondeerde politicus dit allemaal wat ongelukkig geformuleerd vindt.

Voordeel van vakantie in eigen land is de lekkere korte reistijd. De navigatie bracht ons in een paar uur tijd op onze eindbestemming, maar ik merkte wel dat mijn navigatie-software - die uit 2010 stamt - niet meer helemaal accuraat is. Al die sinds die tijd gebouwde moskeeën in de buurt van Venlo werden door de damesstem in mijn dashboard niet herkend. Uiteindelijk besloot ik de weg te vragen aan de eerste de beste Venloër die we zagen. Ik zei dat we een camping zochten en de vrouw reageerde duidelijk opgelucht. 'Eindelijk weer eens iemand die een camping zoekt', zei ze, waarna ze uitlegde dat ze de laatste jaren eigenlijk alleen nog asielzoekers tegenkomt die haar de weg vroegen. 'Die stuur ik dan graag het bos in' zei ze. 'O, maar daar is onze camping ook' reageerde ik. Daar kon ze wel om lachen. Dat vermoedde ik tenminste, want zo'n burka laat niet elke gezichtsuitdrukking even duidelijk zien. 

Ze legde de route duidelijk uit, dus reed ik even later - zoals ze had aangegeven - bij het derde Turkse koffiehuis rechtsaf. Daarna sloeg ik af bij een linkse kerk en reed ik langs een zwaar bewaakt huis met een Nederlandse vlag in de tuin en een houten bordje aan de muur met 'Oost west, inburgeringstest'. Daar maakte de weg zo'n scherpe bocht dat ik extreem rechts moest aanhouden.

Uiteindelijk reed ik de stad weer uit, het buitengebied in. Daar kwamen we gelukkig al snel in de Anton Pieck-sfeer van 'een kar die ratelt op de keien' en 'langs het tuinpad van mijn vader' terecht en waanden we ons binnen de kortste keren in de oude vertrouwde jaren vijftig. Pal naast het dorpscafeetje 'De Kopstoot' stond een man door een brievenbus te urineren; een aloude traditie in dit soort kringen. 

In het Droompark zetten we onze caravan naast een visvijvertje. 'Kwaaak', hoorden we al snel. Wat is ons kikkerlandje toch heerlijk...! Al doen de temperaturen van boven de 30 graden verdacht exotisch aan.

Nadeel van deze plek aan het water is wel dat het hier stikt van de muggen. Vroeger mepte ik die vampiers gewoon dood, maar daar kijk ik tegenwoordig wel voor uit. Voor je het weet heb je het aan de stok met de animal-cops.