Heroes

Deze week las ik in de krant dat The Rolling Stones vijftig jaar bestaan en er stond een foto bij van het concert dat ze in de zomer van 1982 - dus precies dertig jaar geleden - in De Kuip hadden gegeven. Die foto bracht herinneringen bij me naar boven, want ik was erbij toen deze 'heroes' uit de jaren zestig en zeventig die warme junidag optraden in het Feyenoord-stadion.

Het voorprogramma, met de toen populaire J. Geils Band, was al fraai.  Maar het feest barstte pas echt los toen de Stones zelf startten met 'Under my thumb'. Tussen de nummers door spoot Mick Jagger het publiek met een enorme waterstraal nat, om ervoor te zorgen dat men niet oververhit raakte.
Geweldig vond ik het eerste stadionconcert dat ik bijwoonde, en wat waren die (in mijn ogen toen al) ouwe muzikanten nog fit! Vooral Mick Jagger zelf bleef maar heen en weer rennen over het inmense podium. Tsjonge, en die vent was toch al bijna veertig. Eigenlijk al te oud voor een rockster, vonden we toen. Dit zou dan ook wel de afscheidstournee van 'The Greatest Rock and Roll Band in the World' zijn...

Het was de tijd dat er nog veel concerten in De Kuip plaatsvonden. Zo was ik een jaar later met vriend Jos en onze toenmalige vriendinnen bij een optreden van zo'n andere held. David Bowie deed het Feyenoord-stadion aan met zijn Serious Moonlight Tour. Wat me daarvan vooral nog bijstaat is dat de vriendin van Jos niet lekker werd tijdens het enorme gedrang na afloop van het concert. We zijn toen snel een taxi ingedoken (naar andere wachtenden roepend dat dit een spoedgeval was) en verzochten de chauffeur ons naar een rustiger oord te brengen. Vriend Jos ging voorin zitten en ik zat tussen zijn flauwvallende en mijn bezorgd kijkende vriendin. De chauffeur keek regelmatig in zijn achteruitkijkspiegel wanneer hij gezucht en gekreun hoorde en vroeg zich af wat er toch allemaal gebeurde op de achterbank. Maar de Bowie-hit 'Heroes' echo-de weliswaar nog door mijn hoofd; ik was niet zo'n held en deed ik niet meer dan opletten of ze bleef ademen. Verder hield ik mijn handen thuis, al was het maar om te voorkomen dat ik van links óf van rechts een 'hiero!' voor mijn kop kreeg.

Achteraf bleken het zware hyperventilatieaanvallen te zijn geweest, waar ze al wel vaker last van had gehad, en is alles goedgekomen. Maar wanneer ik David Bowie op de radio hoor moet ik nog vaak aan die bizarre avond denken. Wanneer ik de Stones hoor denk ik aan de toen door de loeihete Kuip rennende Mick Jagger. Hij wordt volgende maand 69 jaar en hij zal wel nooit meer optreden het Feyenoordstadion. Dat ligt overigens meer aan het oude stadion dan aan hem. Van al die decibellen zou de staalconstructie in elkaar zakken en zouden de muren afbrokkelen. Dan staan er niet alleen Rolling Stones op het podium, maar denderen er ook rollende stenen vanaf de tribunes naar benee...