Free Fall

Afgelopen zaterdag bezochten mijn zwager en ik met onze drie zonen van 12, 11 en 10 Attractiepark Slagharen in het verre oosten van ons land. En mede dankzij het fantastische weer vermaakten we ons uitstekend. Ik associeerde de naam van het park met iets truttigs en ouderwets, maar ik had het mis. Misschien is het wel gewoon de naam die mij nooit zo aansprak (ik heb geen slag in m'n haren en vroeger noemden ze het ook nog een ponypark!). Maar ik moet zeggen: het bleek een mooi gemaakt pretpark te zijn met nergens lange wachttijden.

Op een gegeven moment riep m'n neefje van tien 'daar wil ik in!', wijzend naar de 'Free Fall'. De Free Fall bleek een 40 meter hoge vierkante paal te zijn, met vier keer drie stoeltjes er rondomheen die langzaam naar boven gingen om daarna met een noodgang weer richting aarde te vallen.

Toen hij aan z'n vader vroeg of-ie meeging antwoordde die dat geen haar op z'n hoofd daaraan dacht. Daarna werd ik vragend aangekeken. Ik stemde toe. Blijkbaar ben ik m'n wilde (slag)haren toch nog niet kwijt. Kort daarna stond ik met m'n jonge neef in de rij en observeerde ik nauwkeurig de belevenissen van mijn voorgangers. Zo ontdekte ik dat de stoeltjes op zo'n 39 meter hoogte eerst nog zachtjes wat stegen om daarna 3 seconden stil te staan en daarna richting aarde te storten.

En toen ik even later zelf in de stoel zat en richting blauwe hemel ging, begon ik in gedachten de seconden te tellen.
Maar eeeh, steeg m'n stoeltje nou nog iets of hing ik al stil bovenin...? WAAAAAAAAAAAAAAAAAHHH... Net toen ik dat bedacht stortte ik naar benee.

Tsjongejonge, wat gierde er een adrenaline door m'n lijf. Minuten later voelde ik m'n armen en benen nog trillen. Dat was kicken en shaken, zeg maar... Nee, ik was niet echt van slag, maar dat scheelde maar een haartje...