Taart

Een kleine twee weken geleden werd ik vijftig en al eerder schreef ik dat mijn familie me verraste met een lang weekend in Zuid-Frankrijk.

Maar daarnaast hebben we de halve eeuw ook gevierd met een etentje in een Italiaans restaurant en werd ik door mijn collega's op kantoor verwelkomd in een uitbundig versierde kamer, compleet met een levensgrote Abraham (wat overigens een nogal morsig exemplaar was, die me die dag voor m'n gevoel al gauw in de weg zat).

De zus van een collega had bovendien een heel fraaie taart gefabriceerd en we hebben ons best gedaan om een zo groot mogelijk deel daarvan soldaat te maken. Dat viel nog tegen. Niet omdat hij niet smaakte (hij was heerlijk), maar omdat ie - vooral dankzij het marsepein - nogal heavy was.

Maar voor dit soort luxe-problemen heb ik altijd snel een oplossing. De taart ging mee naar huis om 'm met ons gezinnetje op te eten. Wilma en Bsatiaan vonden een stukje ervan ook heerlijk, maar omdat ze niet van die taarteters zijn, heb ik de dagen erna 's avonds bij de koffie de rest verorberd van de inmiddels ouwe taart.

Ach ja, 'je bent wat je eet', zeggen ze wel 'ns...