Vroege voorjaarsdag

Een paar dagen terug liet Facebook me een herinnering zien van precies zes jaar terug, toen ik eind februari met Bastiaan de voorjaarszon opzocht in Rome. Ik herinnerde me weer hoe heerlijk ik het toen vond om - terwijl in Nederland het ijs nog op de sloten lag - daar in m'n T-shirt naast het Colloseum in het zonnetje te zitten.
Maar zie: zes jaar later zocht deze week de voorjaarszon óns op. Dus volstond deze voorjaarsvakantie een trip naar het zuiden van Nederland in plaats van het zuiden van Europa. Omdat alle wegen naar Rome leiden en we daar dus dit jaar niet heen wilden lieten we ons over een rails brengen naar de meest-buitenlandse stad van Nederland: Maastricht.
Wat een heerlijke stad is dat zeg! Een wandeling van het station, over de Servaasbrug naar de aurovrije binnenstad, kuieren door de gezellige winkelstraatjes, wat drinken op de volle zonovergoten terrassen van het Vrijthof, een kijkje in de Sint Servaas-basiliek.
Wilma paste thuis op onze hoogbejaarde viervoeter, maar dankzij beeldcontact wisten we samen het hotelletje te vinden waar we ooit - toen we elkaar nog niet zo lang kenden - overnachtten op een piepklein zolderkamertje onder het schuine dak. En ik herkende het hotel waar we zo'n twintig jaar terug met m'n schoonouders verbleven. En toen herinnerde ik me weer dat ik ooit ook een keer met m'n collega's een bezoekje aan Maastricht bracht dat we beëindigden met een drankje op een berg met een geweldig uitzicht op de stad. De Sint-Pietersberg!
We pakten de bus en nog geen kwartier later stonden we naast het op de berg gelegen Fort Sint Pieter en genoten we van het on-Nederlandse vergezicht, om ons daarna weer te haasten om een hapje te gaan eten op het plein waar André Riool jaarlijks vele mensen pleziert met zijn vieux.

Voldaan stapten we daarna weer in de trein. En eerlijk is eerlijk: zo'n treinrit heeft wel wat. Ik hou van autorijden, maar had nu alle tijd om rustig wat te lezen, wat te snoepen, wat te babbelen met m'n zoon, wat mee te luisteren naar gesprekken van anderen... En in de auto was ik nooit in gesprek geraakt met een 82-jarige in zuidafrika geboren vrouw die een bezoek ging brengen aan een vriendin en was er niet een man naar me toegekomen die me vroeg of ik wilde helpen met het stroppen van zijn das, omdat hij naar een feest ging waar het dragen van een das verplicht was.
En het klinkt gek misschien, maar ook dat soort irrelevante dingen dragen een beetje bij aan het slagen van zo'n vroege voorjaarsdag.