Voor mekaar

Het heeft even geduurd, maar deze week begon Bastiaans studentenleven dan toch eindelijk echt. Nou echt... deze week is een kennismakingsweek, die in het teken staat van dingen als een bezoek aan een ICT-bedrijf (van zo’n half uurtje), gamen met mede-studenten, een puzzeltocht door het Rotterdamse centrum en een barbecue. Maar goed, volgende week zal het er best meer op lijken!

Grappig is wel dat zijn school midden in het centrum van Rotterdam staat, niet ver van mijn kantoor. Dus kwam hij dinsdag na afloop even langs op kantoor voor een gezellig gesprek bij een beker chocolademelk en een muffin en reisden we gisterenmorgen - vanwege het buiïge weer - samen met de metro naar onze werk- en schoolplek.

Onze zoon begon deze week niet alleen aan het ‘Hoge School-leven’, maar tekende ook zijn eerste werkcontract bij de Plus-supermarkt bij ons in de wijk. Maar dat ging niet een-twee-drie. Twee gesprekken met verschillende managers gingen eraan vooraf en afgelopen week was hij meer dan twee-en-een-half uur met een van hen in gesprek voor het contract werd ondertekend. Trump heeft een minder complex traject doorlopen voor hij president van Amerika werd (maar goed, ik zou ‘m de kassa danook niet toevertrouwen).

Toen Bastiaan ons vertelde hoe het gesprek was gegaan en wat hij wel en niet gaat doen, gingen de gedachten van Wilma en mij terug naar de tijd dat wij ons eerste soortgelijke baantje kregen. Wilma ging werken bij supermarkt Van Driel en ik stond achter de kassa van slijterij Impodra bij de spoorwegovergang aan de Dordtse Krommedijk. Óf ik stond bij de lege flessen inleverplek, omdat er toen nog niet van  die flessengaten in de muur zaten die automatisch het tegoedbonnetje uitprinten. Ik vond het een leuke tijd, waarbij ik me gek genoeg vooral herinner dat ik er zo van baalde dat het zaterdag aan het begin van de middag zo druk was. Er stond in de kleine ruimte achterin de zaak altijd een radio aan, maar dankzij het gerinkel van al die lege flessen kon ik de Dik voor Mekaar Show niet goed verstaan.

Aan het werk bij slijterij Impodra in 1980 (begon zogenaamd wél 5 minuten te laat...)

Ik hoop dat onze zoon het in de supermarkt net zo leuk heeft als ik het destijds had in de slijterij. En het is ook goed dat hij het lekker druk krijgt de komende tijd. Want na het behalen van zijn VWO-diploma heeft meneer het er flink van kunnen en mogen nemen in de afgelopen vakantieperiode. Dat was ‘m van harte gegund maar dat gaat nu dus weer veranderen, met zijn ICT-opleiding en zijn baantje bij de Plus. De slogan van de supermarkt pas in ieder geval goed bij ‘m. Want ‘goed (en veel) eten, daar houdt hij van!’. Dus het komt vast dik voor mekaar...