Goddelijk

Ik ben altijd gek geweest op popmuziek. Niet op specifiek één soort muziek, want mijn muzieksmaak is best breed. In mijn jonge jaren luisterde ik naar de piratenzenders op zee, haalde ik steevast elke week de Top 40 bij de platenzaak, kocht ik (platen)bakken vol LPs en singeltjes en zette ik vele cassettebandjes vol met de hits uit die tijd.

Begin jaren tachtig begon ik met wat vrienden zelf een piratenzender en hoorden we in discotheken als Alcazar en Fame Amerikaanse import-muziek die ik daarna snel ging aanschaffen om zelf op onze zender te kunnen draaien. Nu we bijna 40 jaar verder zijn interesseert muziek me nog altijd bovenmatig, al moet ik toegeven dat ik de muziek van vandaag de dag wel kén, maar dat mijn interesse toch vooral gaat naar de muziek van toen. En die muziek is nog altijd overal te horen. Niet alleen op gouwe-ouwe zenders als Radio 10, maar ook in radio- en TV-reclames, in winkelcentra of waar dan ook. Én natuurlijk op Spotify en YouTube. In de auto, als ik hardloop of fiets; altijd heb ik muziek aanstaan. Er is door de jaren heen zo veel moois gemaakt en het is allemaal onder handbereik. Die fantastische LP van Simon and Garfunkel, die heerlijke nummers van Crosby, Stills, Nash & Young, de geweldige teksten van Boudewijn de Groot, de soulmuziek van Motown, die stem van Roy Orbison! En gelukkig zijn er de laatste jaren ook fantastische documentaires op TV over popsterren of albums van jaren terug. Ik kan er ongelooflijk van genieten.

Als ik samen met Bastiaan in de auto zit krijg ik ook vaak de behoefte om hem het een en ander over de muziek van vroeger 'mee te geven'. Ook de jeugd van vandaag de dag móet een aantal nummers van de Beatles kennen, moet weten hoe Elvis klonk en zou zelfs de stem van Frank Sinatra moeten herkennen, vind ik. En gelukkig is ook mijn zoon erg geïnteresseerd in muziek. En hij heeft een heel goed geheugen! Toen we een poosje terug met de auto naar Parijs reden (en een paar dagen later weer terug) spraken we af dat we op de heenweg alleen maar naar muziek zouden luisteren die al vele jaren op míjn smartphone staat en dat we tijdens de terugreis naar zíjn smartphone zouden luisteren. Dat betekende dus dat de heenweg vooral in het teken stond van de jaren zeventig en tachtig. Voor mij een feest der herkenning, maar ook Bastiaan herkende veel en vond het leuk dingen te horen die hij nog niet kende. De terugweg enkele dagen later stond vooral in het teken van Electronic Dance Music (EDM); de favoriete muzieksoort van mijn zoon. En dat viel me zeker niet tegen, al vroeg ik hem om sommige nummers snel te 'skippen' omdat ik er, zittend achter het stuur op de snelweg richting de Frans-Belgische grens, bloednerveus van werd. 

Bastiaan zelf zei dat hij sommige nummers goddelijk mooi vond. 'Divine!', riep hij op een gegeven moment. Maar bij 'Divine' heb ik hele andere associaties. Begin jaren 80 was Divine een beroemde en zeer gezette travestiet-artiest met 'Shoot Your Shot' als wereldhit. Ik heb hem in die jaren nog live zien optreden in discotheek Fame. De goede man/vrouw is al lang geleden overleden en ik was hem/haar eigenlijk helemaal vergeten. Maar toen ik het nummer op YouTube weer eens opzocht bracht zelfs deze bizarre verschijning leuke herinneringen terug.

'Music was my first love, and it will be my last', werd in de jaren zeventig al gezongen...