Onverwacht ongemakkelijk

Mijn vader en moeder hebben beiden gerookt, maar toen zij zelf al een poosje gestopt waren zat in een restaurant vlak naast hen iemand te roken. In die tijd mocht dat nog. Ikzelf heb nooit gerookt, maar begrijp dat gestopte rokers soms nog kunnen verlangen naar een sigaret wanneer ze er een ruiken. In dit geval was dat niet zo. M’n ouders hadden er zelfs een beetje last van, terwijl ze zaten te eten. De rookpluim dwarrelde over hun tafeltje heen; zo dichtbij zat de vrouw. Vriendelijk vroeg mijn moeder daarom of ze de sigaret niet in haar andere hand kon houden. “Dat kan helaas niet”, antwoordde de vrouw. “Want ik héb maar een arm...!”

Tja, dat zijn van die situaties die je van te voren niet ziet aankomen.

Afgelopen zondag stonden Bastiaan en ik in het eettentje “De Eekhoorn” in het Kralingse Bos te wachten op het Sundae-ijsje dat voor ons werd gemaakt, toen er een jochie van een jaar of vier kwam binnenlopen.
“Mag ik naar de wc?” vroeg hij aan de vrouw waarbij ik net m’n bestelling afrekende.
“Nee, kleine kinderen mogen niet alléén naar de wc!”, antwoordde ze. “Waar zijn je pappa en mamma?”

“Ik héb geen pappa en mamma!”, reageerde het ventje.
Dat antwoord werd niet echt serieus genomen. “Kom je dan uit het het weeshuis?”, vroeg de ijsverkoopster gekscherend. Maar het kleine mannetje hoorde het niet, want was alweer op weg naar buiten.
Bastiaan en ik pakten onze ijsjes aan toen het gozertje weer naar binnen kwam, gevolgd door een jonge vent. “Ik heb twee páppa’s!”, riep hij monter. De ijsmevrouw stamelde iets van “O, euh, ja... euh, ik dacht, euh”, terwijl de twee naar de wc liepen.

Wijzelf liepen het kleine eethuisje uit en zochten op het loeihete terras een bankje in de schaduw. Aan het tafeltje tegenover het bankje waar we gingen zitten zat een man wat op z’n smartphone te tikken, met naast hem twee lege stoeltjes. Bas en ik knipoogden naar elkaar en moesten lachen om de ongemakkelijke situatie die de ijsverkoopster ongewild had gecreëerd. 

Één arm, twéé vaders... Op zich niks om om te lachen natuurlijk. Maar de onbedoelde en onverwachte ongemakkelijke situaties maken het wel... bijzónder.