De envelop

Een van de twee nieuwe collega's van ons team stapte over van een organisatie waarmee we nauw samenwerken. Toen ik hem daar onderweg naar een vergadering een poosje terug op de gang tegenkwam, vroeg hij me of ik een envelop met enkele formele documenten voor hem kon meenemen om af te leveren bij onze afdeling Personeelszaken. En natuurlijk ben ik daar niet te beroerd voor, maar het is wel zo'n 'tussendoor-afspraakje' dat ik gemakkelijk vergeet na te komen.

De dag erna moest ik naar de afscheidsreceptie van een van de directeuren van toevallig diezelfde organisatie. Ik wilde de door alle collega's volgeschreven felicitatiekaart in m'n tas stoppen en ontdekte toen dat ik m'n aflever-afspraak nog niet was nagekomen. De envelop zat nog in m'n tas! Maar ach, ik moest nu naar die receptie en had niet meer genoeg tijd om de lift te nemen naar afdeling Personeelszaken, enkele tientallen verdiepingen hoger. Dat kon morgen ook nog!

Voorafgaand aan de afscheidsreceptie was een mini-conferentie gepland, met een aantal leuke sprekers. Ik luisterde zo geboeid dat ik maar een paar slokjes nam van het flesje water dat vanwege de warmte bij iedere stoel was neergezet. Na de conferentie was het tijd voor het overhandigen van de felicitatiekaart, maakte ik een praatje met enkele oude en nieuwe bekenden en kwamen de schalen met hapjes voorbij. Dat flesje water stopte ik dus maar alvast in m'n tas. Handig voor straks in de warme metro.

In die warme metro greep ik in m'n tas naar het flesje en voelde ik meteen nattigheid. Blijkbaar had ik de dop niet strak genoeg dichtgedraaid. Ik keek en zag dat m'n iPad gelukkig droog was gebleven. En ach, wat zat er veder nou nog voor belangrijks in? M'n broodtrommel was nat, en een of andere envelop... Een envelop? Shit!! Wat ben ik nou voor een bode!?

De dag erna leverde ik de vochtige envelop af bij Personeelszaken en legde ik eerlijk uit dat ik 'm in een duidelijk betere staat bij de afzender in ontvangst had genomen. We lachten wat, waarna de envelop werd opengemaakt en we zagen dat de stukken die erin zaten gelukkig droog waren gebleven.

Vandaag hadden we een teambuildingsdag in Japans Cultureel Centrum Shofukan in Rotterdam-Charlois. Na allerlei bespiegelingen over het werk met m'n oude en nieuwe collega's volgde aan het eind van de middag een workshop Japanse kalligrafie. In anderhalf uur leerden we met een kwastje Japanse tekens te schrijven, maar dat viel nog niet mee.

En het leek zo gemakkelijk toen de docent het voor deed! Beginnend met een punt en daarna een streep eindigden we uiteindelijk met de tekens die staan voor 'groot' en 'mens'.
Het grote mens dat dit stukje schrijft heeft het verhaal van de natte envelop nog niet tegen z'n nieuwe collega verteld. En eigenlijk hoeft het ook niet, want de stukken zelf waren droog gebleven. Dat gelukkie had ik dan weer wel.

'De eend komt met prei op z'n rug', zeggen ze in zo'n geval in Japan. Maar vraag me nou niet om dat even snel in het Japans te kalligraferen...